Kim żeś się stał, kiedy milcząc patrzyłeś na mnie, a ja niczym stłumione, nieme dziecię bawiłem się życiem? I kim jesteś, kiedy w duchu moim myśl o miłości jest wierna tylko Tobie? Choćbym stanął nagle przed obliczem Stwórcy mego, to obudziłbym tylko w Nim litość i Jego potęgę!... A przecież słów czasem brak na języku, gdzie zwątpieniem są majętne uczucia żyjące w sercach zimnych jak lód. Jakże mogę twierdzić, iż jestem mądrości swej niewolnikiem, kiedy on pochłania cudotwórczą siłę mej woli. Choć wszystkie mi znane światy pojąłem przez życia mego dni, to wiem teraz, że ty budzisz się przy mnie po to, aby miłość mą poczuć właśnie tu. A na przykład mej odwagi okażę ci swą wrażliwość, tą chłonącą potęgę mojego umysłu tak, aby być niewolnikiem twego wzroku ponad wyraz mej świadomości. Ponad zmysł dotyku jak i smaku dla których twe usta dotykają się z moimi w cudownym uniesieniu naszych zmysłów, które prowadzą nas w środek sennych erotyzmów !...