Był sobie człowiek. Był. Był i szedł.

Szedł, nieśpiesznym krokiem. Od tak, by iść sobie. Toć można? To idzie. Szedł więc by iść i szedł tak chodnikiem. Chodnik, jak chodnik. Szary i długi. Nie tam wymyślny. Z płyt betonowych. O tam, prowadzi. A droga sobie.

I nagle tak z nagła… stoi. Stoi. I patrzy. Szuuu…

- Jedzie. Jedzie taki jeden z drugim. I zadowolony.

Wzdycha.

- A tu człowiek patrzy na te samochody, co to ładne a zaraz na złom pójdą. A tu człowiek tylko nogi ma, i naprawiać musi.

Szast. Prast. Tryk. Tryk.

- Panie, a Pan wiesz, że tu zasadniczo palić nie wolno? 

Jakiś tam młody na przystanku napomknął.

- Palić nie wolno? Taka demokracja? Ja tam wolny człowiek jestem!  

- Może i wolny, ale to miejsce publiczne jest i nie wolno. Mandat Pan zapłacisz!

- Ty tam mi Romek zaraz nie mów, co to wolno a co nie. Mandat? Jaki mandat? A co mi z tego życia zostało? Tyle co sobie zapalę.

Stary pali z uśmiechem w najlepsze. Jakby był młody! 

- Rozumiem Pana, ale w miejscu publicznym… Ja tego nie widziałem.

Młody odchodzi.

- Zaraz, zaraz, ale gdzie ty idziesz? Czekaj! Co ty taki cięty jesteś? Na policjanta idziesz?

Romek czerwony jak liście na drodze, schyla dyskretnie głowę.

- A co Pan mnie tak wypytuje? Coś robić trzeba.

- Ale na policjanta? Daj że spokój.

- A co, zły zawód?

- A co dobry?

- W służbie ludzkości.

- Jak w służbie ludzkości chcesz robić, to idź mnie lepiej papierosy u Haliny kup.

- A pan tylko swoje. A jaki lepszy?

- Co?

- No zawód?

- Ja wiem? Teraz to tam takie technologiczne rzeczy chyba dobrze płatne są…

- Ale ja humanista!

- To może lekarz…

- A tam korupcja, i odpowiedzialność duża!

- To może w handlu, turystyce coś…

- Turystów mam po dziurki w uszach! Po dziurki w nosie! Powyżej uszu!

- To co ty chcesz robić?!

- Już powiedziałem. A Pan? Pan co robi? Bo filozofować to każdy potrafi, a sam co robi?

- Tobie tam nic do tego!

- Ale z zawodu kim pan? Co robi?

- Z zawodu człowiek. I jestem po prostu.

Stary zgasił papierosa, odszedł i pomyślał, że mądrą odpowiedź młodszemu dał.

Nie łatwo tak iść, iść tak bez celu. A człowiek potrafi. Bo człowiek musi.