To wszyst­ko za­czy­na się wła­śnie w nocy. Je­stem je­dy­nym czło­wie­kiem, który ma wła­sne kino, ale z tego kina nie może wyjść. I to są wła­śnie moje noce.

(Marek Hła­sko - Wszy­scy byli od­wró­ce­ni)

I.
Nie chce niczego zepsuć. I chociaż przed każdym wyjściem
robi staranny makijaż, to i tak, gdy próbuje uporządkować
słowa w wiersze,
 
zdradza ją
 
lekko drżący tembr głosu – oczekiwanie czegoś, co wydaje
się nieuniknione jak wybuch supernowej,
jest determinujące – a co jeśli podpali
mój (s)pokój?
 
II.
Odwracają się od niego plecami, szepcząc po kątach, że kiedy
wpada w złość, potrafi mocno dać w zęby i że z tym
głupawym uśmieszkiem wygląda żałośnie niczym
pan Bulwa Semenova uwieszony sznurka
gdzieś wysoko nad ziemią.
 
*
 
Młodość musi się wyszumieć, zobaczysz, będą z niego
ludzie — tak mawia ciocia Leonia, a ona nigdy
się nie myli.
 
III.
Jeszcze przed chwilą chciała się buntować, a teraz
zastanawia się, jaką to przyszłość przyniosą
spadające roje.