Cześć, Mirku, jak miło czytać Twój wiersz. Bardzo lubię klasyczną poezję - bez udziwnień, ale taka coraz rzadziej się zdarza. Mówi się, że niemodna. Tutaj jest miłość nieograniczona, tylko ten p. liryczny strasznie podporządkowany obiektowi Swoich uczuć, aż do przesady i to nie bardzo mi się podoba. Taki niewolnik, sam siebie taki zrobił, Ona - bogini. No te słowa przerażają: "Cyrograf spiszę własną krwawicą -". Takie oddanie jest niebezpieczne i nawet obarcza bardzo sam obiekt westchnień. Nie daje swobody, a w życiu różnie bywa. Wiem, że to poezja, ale mimo wszystko.
To, że kobieta ma być żoną, matką, kochanką - ok. ale tutaj, tak to wyraziłeś, że "Biegnij na oślep w objęcia pragnień, (...)
łzy mówią cicho - zo­stań na za­wsze." Szczęście? A jakby dramat. Po przeczytaniu wiersza czuję niepokój. Pozdrawiam A23

Dziękuję za komentarze Uwielbiam, kiedy moje wiersze wzbudzają emocje - podobanie,złość, niepewność, niepokój. Wiersze rymowane - jak widać - są już niemodne, ale ja je uwielbiam
Dzięki i pozdrawiam.