Próbujesz bawić się słowem, wyrazić ten brak bliskości, który odczuwa bohaterka...ale brak mi tej tęsknoty, nie odczuwam jej. Prawdę powiedziawszy przy tym krótkim tekście odczułam znużenie. Szkoda.

Jest "zegar" z życia, jest wskazówka która wciąż życia godziny podkuwa i widzimy ją w tej chwili, ale. Autorka jak wskazówka, hm , pokazuje nam początek drogi przytrzymując tamten czas chwilę za włosy i dzyńdzyń jak kukułka, że "początek" życia z brakiem uczucia najważniejszej osoby. Czas się wyrywa i mkną obrazy z tłumaczeniem, co początek spowodował i jak wielki "brak" powstał . W poszukiwaniu zapełnienia/napełnienia "braku" same jakieś "zimnotwory" się spotyka, nie potrafiące odczytać wrażliwości z "braku" "wrzeszczącej" . Przyczyny "nie potrafienia" to inne "sfery" mgielne . Bo zakończenie sednem i nauką. Dawaj bliskosć dziecku bo później powstaje "brak" a z nim może powstać dorosły też "wybrakowany" .
Hannacze , nie jesteś "wybrakowana", przeciwnie.
Pięknie w "dwu zdaniach" opisany, przedstawiony poważny problem niektórych dzieci i matek, co pozostawia, jak może wpływać na życie. Miniatura doskonała w treści, mądra, "z nauką" lub "podpowiedzią". Jeśli jedna osoba, matka/ojciec, dostrzeże podobny jak opisałaś swój błąd w podobnym postępowaniu, gdy wskazówka jeszcze na początku zegara życia dziecka, i zmieni coś w pomiędzy "ja a moje dziecko", to będzie więcej jak ocena którą otrzymujesz .
P.S. Zakład hannacze? Że dobrze odczytałem treść ?
Jak dobrze to Ty tu masz zakukać .
Jak źle, liczę na prawdomówność bo musisz powiedzieć "tak" - tzn. dobrze lub "nie" - tzn. źle., zakukam tu ja .
Już kukać ?

Witaj "skandynawio" <nie wiem czy aktualne widzenie >.
A gdzie kuku ?
Pozdrawiam, i nie gniewaj się za kukanie ;(.
P.S. Nie ogarniam wszystkiego, nie chcę .