W słoneczne dni trzeba organizmowi dostarczać jak najwięcej witaminy D.

Zośka dostarczała. Siadywała na ławce przy deptaku i opalała twarz. Oprócz twarzy wystawiała do słońca ciastowate cyce, które leżakowały sobie grzecznie, opierając ciemne główki o brzuch Zośki.

Bo Zośka to była po prostu Zośka. Lekko szurnięta, pyskata syrena, która z powodzeniem zastąpiłaby tego niewydarzonego konia na fladze miasta. Znali ją wszyscy i bezbłędnie kojarzyli z imponującym biustem i ciętym ozorem. Tym ostatnim raczyła każdego wedle uznania i bez wyjątku, a już specjalnie lubowała się w dokuczaniu burmistrzowi - ćwierćinteligentowi, który zapewnił sobie stanowisko dzięki litrom wódy i piwa. Kózka tak intensywnie poił lud w swojej knajpie, aż ten odwdzięczył się postawieniem chwiejnego krzyżyka przy jego nazwisku. Potem oczywiście poić przestał.

No więc Zośka uwielbiała dokuczać Kózce. Siadała na wprost okien jego gabinetu w urzędzie miasta i wykładała cyce na bluzkę. Lub, gdy naszła ją fantazja - dla odmiany - rozkładała nogi, prezentując światu i burmistrzowi wyleniałą już peruczkę.

- Co pani wyprawia?! - burmistrz darł się przez okno.

- A wietrzę się.

- Pani obraża mnie, mój urząd! - Kózka dramatycznie przykładał dłoń do piersi.

- A, jeśli tak, to ja urząd mogę przeprosić, ale ciebie nie! - Zośka brała piersi w dłonie i, podrzucając je do góry, obserwowała, jak burmistrz zatrzaskuje okno i zapuszcza żaluzje.

Nie była szczególnie uciążliwa. To znaczy jej uciążliwość i pyskatość zależała od tego czy wietrzyła akurat cipkę, czy cyce. Gdy słońce rozgrzewało jej białe piersi, robiła się półsenna. Ani nastawiona wrogo, ani kopulacyjnie. Ale gdy wiatr wsuwał się między rozchylone uda, Zośkę nabierała wszelka ochota. Zaczepiała przechodniów, Kózce falowała przed nosem spódnicą, a młodego księdza Mirka zasypywała propozycjami. Ten nieduży chłopczyna, o policzkach jak dwa jabłuszka, był przez nią szczególnie lubiany.

- Aj, jakie to ładne - cmokała umalowanymi wargami. Jak chcesz, to ci dam! Za darmo!

Ksiądz znikał, jak podcięty batem, w najbliższej bramie, babunie pluły na na widok Zośki z rozmachem. A ona siedziała na ławce, przyglądała się światu no i dostarczała witaminę D.

Miała żółte papiery. Mogła więc dostarczać ją bez ograniczeń.




Przedstawiony "obrazek", użyte imiona i nazwiska są fikcyjne.