Rozdział II.

Tej nocy księżyc lśnił na czarnym i przejrzystym niebie. Wydawało się jakby spoglądał z góry na cały świat. Powietrze było niemal doskonale czyste, bowiem udało mi się dostrzec gwiazdozbiory bliźniąt, które często są ukryte za chmarami czarnych chmur. Wokół mnie zdawało się zauważyć niebieskie promyki odbijające się od mojej kurtki, ponieważ światło płynące z okolicznych okien i lamp odbijało się od świetlistego materiału. Pod nosem cicho mówiłem do siebie jakbym nucił melodie ulubionej pieśni. Nie zwracałem uwagi prawie na nic, jak zwykle byłem zamyślony, być może to moja natura lub ktoś hipnotycznie spojrzał na mnie wprowadzając mnie w stan hibernacji umysłowej. W oddali zauważyłem stojącego mężczyznę, ubrany był w czarny płaszcz i kapelusz, który sprawiał wrażenie jakby zaraz miał spaść mu z głowy. Zwolniłem swe kroki i powoli zbliżałem się do owej postaci. Stał na przystanku autobusowym i tramwajowym zarazem. Spojrzałem na zegarek, była godzina dwudziesta pierwsza trzynaście. Stanąłem obok nieznajomej mi wcześniej osoby skrycie na nią zerkając. Po chwili zrozumiałem, że postać którą spotkałem na swojej drodze jest mi bliska, ponieważ przypominała mi utraconego przyjaciela. Nie miałem odwagi, aby coś do niego powiedzieć, w jakiś sposób zaczepić, zapytać lub poznać choć jego imię. Ale wiedziałem, że przyjdzie dzień w którym nasze drogi się zejdą ponieważ planowałem wystawić sztukę uliczną!.. Podjechał autobus wsiadłem oglądając się za siebie i ruszyłem w kierunku centrum. Zastanawiałem się myśląc o mężczyźnie, lecz po chwili ponownie uniósł mnie głęboki zachwyt, gdyż myśli me skierowały się ku wspomnianej premierze, którą przygotowuję wraz moją przyjaciółką. Miasto zdawało się umarłe, godzina była późna, wieczór był bardzo zimny i ponury. W autobusie szum był dosadny, skrzypiały nawet fotele. Narząd mego słuchu zdawał się znudzony tą wieczystą melodią umierającego mechanicznego powozu, więc założyłem słuchawki i włączyłem muzykę.