Opustoszały, stary dom gdzieś w zagaju dworu, obok drzewo dębu a w jego koronach czarny kruk skryty. Patrzy na mnie okiem mgielnym jakby chciał ode mnie złote zęby. Patrzy, patrzy skrzydłem trzepiąc, aż pióro spadło z dębu, a korona jego zgięła się ku prawej stronie płotu. Obserwuję go, tak skradając się po cichu, a tu szepty słyszę, a tu drzewo skrzyczy. Ktoś za oknem patrzy, ja się skradam, cisza blada i te wszystkie myśli naraz, jakże w silnym już płomieniu tą mą głowę cisza splata niczym lęki, niczym strachy, których oczy wielkie mają. Obok domu z dachem wygiętym stoi wiadro wody, bełty i choć w progu stoi tuż pod klamką to nikt nie wie kto napełnił… Gdzieś po lewej stronie strzechy stoi rower czarny, zgięty, a tuż obok sprężyn centy i w oprawie będzie wentyl, kiedy pompkę złożę i poruszam dłonią to powietrze złote złożę. Czoło marszczę, och te złogi niech to szlak odbierze bogi, bowiem z dłoni upadł mi pierścionek, cóż ta moja dziewka zrobi jak jam taki zamyślony. Może teraz kunsztem słowa ją przekonam, może teraz ją ukocham!.. W progu drzwi tych czarnych z kluczem w dziurce, mucha lata brzęczy naga i tak patrzy, patrzy jakby chciała tam do chaty gdzie te gary, gdzie te spiże i te wszystkie mysie dziury i tych kocich zabaw szala. Hej, że ludu jakże stary to nie widział takiej baby, która w szafie się schowała, bowiem myszy się tak bardzo bała, bała, że jej sukienka naraz spadła. Jakże, parsknął śmiechem naraz, jakże łzami skropił ziemię i podskoczył z ubaw, aż po nieba grzbiety, aż pod chmury… Świeca płonie z ruchem cienia tańczy wiatr go zmaga, a szuflada jest otwarta, gdzie ta baba się schowała tak pod nosem cicho głosem. Chodzę szukam, ach te szlaki i udaję szukam dalej, aż tu nagle w śmiechu klaszczę i otwieram naraz bary za te drzwi starej szafy - dłońmi. Ona prawie naga tylko w gaciach taka blada w oczach zawstydzona niczym czara. Jakim stary takim głupi przecie wiedział co me ujrzą oczy stare , wiedział jaką babę przyjął pod tą strzechą żyjąc niczym w zardzewiałym wiadrze.