Jarku, mam kilka uwag co do interpunkcji. W niektórych miejscach jej brakuje, w innych zaś - wydaje mi się, że jest zbędna, chyba że celowo ją tam umieściłeś. Np. tutaj:

Raczej bez przecinka. I tu:

po "wzrok" równie niepotrzebny.
Co do tego fragmentu mam jeszcze jedną propozycję - myślę, że warto wyeliminować jedno "w" i wtedy po prostu - każe patrzeć w dal - okno z błękitnym widokiem.

Skoro po "uciec" przecinek, nie kropka, to jednak "w domu (...)"

Przecinek po "kocham".

Bez przecinka po "milczy".


Ale poza tym - bardzo ładny wiersz. Choć smutny.

Co do interpunkcji - ja bym ją całkowicie usunęła. Zresztą przyzwyczaiłeś już do wierszy bez interpunkcji i znakomicie się w nich odnajduję.
Jeśli natomiast mam wypowiadać się o treści, to jak najbardziej do mnie trafia. Bardzo naturalnie otwiera wyobraźnię i wkłada w nią poszczególne obrazy.
Zdecydowanie zgodzę się z myślą, ze rodzina w dużym stopniu determinuje nasze życie i wiele słów, sformułowań, powiedzeń nadal dźwięczy w uszach, choć tych, którzy je wypowiedzieli już dawno nie ma..
Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry, Jarosławie. Zdumiewa przeciwieństwo światów, które ukazałeś. Te zdjęcia - pewnie medaliony nagrobne, tak odczytuję, deszcz, a za oknem domu piękno nieba. Dusze tez idą do nieba. Niedziela - świętym dniem odpoczynku, ale u Ciebie również smutnych rozmyślań. Śmierć, od niej nie da się uciec, nie da nic "emigracja". Wiersz tez przypomina mi piosenkę PERFEKTU "Emigrowałem (...) nad ranem."
Milczący budynek, brak ludzi, brak działania, pustka. Spokojnego dnia.