Pełnia

Zawsze kiedy jest pełnia, źle sypiam.

Wychodzę wówczas za dom, do lasu,

do którego prowadzi wąska ścieżka.

Po obu stronach gęstwiny, szeleszczą liście,

więc zamykam oczy, wsłuchuję się,

a potem powoli, krok za krokiem,

idę przed siebie, starając się nie wpaść na drzewa.

Kiedy czuję jak wyostrzają się wszystkie zmysły,

a ciało przypomina napiętą strunę,

wtedy nadchodzi ten moment:

szybko otwieram oczy,

lecz nadal jest ciemno,

dopiero po chwili majaczą jakieś kontury.

Wiesz, chciałabym je kiedyś zobaczyć

wraz z tobą.