Szedł chwiejnym krokiem profesjonalisty, zahartowanego w bojach weterana okolicznych knajpek. Zataczając się z lekka na prawo i lewo starał się poruszać proso. Niestety, tylko się starał, bowiem w praktyce niezbyt mu ta umiejętność wychodziła.

Dziś miał tak zwane wychodne z pracy, czyli przyszedłszy tam szybko z niej wyszedł. Powód takiego zachowania był prozaicznie prosty – po prostu odechciało mu się pracować i opuścił znamienitą placówkę swego pracodawcy. W związku z powyższym akurat dzisiaj miał dużo wolnego czasu, wręcz bardzo dużo. Musiał jakoś poradzić sobie z ogromem tego problemu, postanowił więc rozwiązać go w sposób miły i stanowczy. I tak zrobił.

Wyszedłszy z zakładu pracy stanowczym i zdecydowanym krokiem poszedł do najbliższej knajpki. Tu zamówiwszy sobie pienistą ambrozję wypił ją duszkiem. Po trzecim takim wyczynie stwierdził, iż jest tu jakoś tak nudnawo, a przecież w okolicy znajduje się tyle lokali usługowych oferujących złoty trunek. Najpierw obojętnie przyjął to stwierdzenie do wiadomości, lecz w końcu podjął ostateczną decyzję i ruszył jeszcze w miarę prostym krokiem zwiedzić inne okoliczne miejsca oferujące wyskokowe napoje.

Wszystko było dobrze do momentu kiedy nie uświadomił sobie, że ustalona w czeluściach jego umysłu iluzoryczna linia prosta, po której miał ambicję się poruszać stała się jakaś taka niewyraźnie rozdwojona, następnie jakoś tak się wykrzywiła. Chcąc stąpać nią, siłą rzeczy musiał iść zyg zakiem, co w obecnym stanie doskonale mu wychodziło. Zadowolony, że w końcu coś w życiu udaje mu się doskonale szedł dziarsko pogwizdując sobie wesoło. Całe szczęście, iż był nietrzeźwy, bowiem gdyby wygwizdywaną melodię usłyszał w stanie bezprocentowej świadomości wiedziałby dlaczego ludzie mijający go wykrzywiają jakoś tak z niesmakiem twarz i znacząco zatykają sobie uszy. I wcale by go to nie dziwiło, ani trochę.