Widzę I., że wgryzasz się w teksty Z nie na żarty. Nie obrazając ciebie i muzyków chyba bym już nie miał na to siły. Po prostu, po tylu latach wolę dać się ponieść muzyce. Podoba się jak zrzucasz to na karb poezji eksperymentalnej, jako wyraz słabości i siły.
Pozdrawiam,
Piotr

Kameo,

absolutnie nie ma sprawy (tym bardziej, że wiersz miał właśnie oddawać stan pewnego umęczenia, więc Twoją opinię można uznać za wyraz w pełni adekwatnego odbioru

Cieszę się, że zajrzałaś


Piotrze,

cieszą bardzo Twoje odwiedziny Masz rację - ja też wolę dać się ponieść muzyce, niemniej czasem powstaje coś "pozaprogramowego" - cieszy bardzo, że i w takiej "nadwyżkowej" twórczości znajdujesz mocne strony


Ophelio,

bardzo trafnie wychwyciłaś mój nastrój, a nawet właśnie huśtawkę nastrojów podczas pisania Z "poezją eksperymentalną" chodziło mi przede wszystkim o jej dosłowną nieprzekładalność na pieniądze, co paradoksalnie daje większą wolność twórczą, niż w przypadku bardziej "intratnych" artystycznych zajęć (acz może też prowadzić, jak w tym tekście, na granice czarnego humoru Dziękuję Ci bardzo za czytanie i obecność


Serdeczności dla Was ze słonecznej Łodzi

Ajw,

dziękuję za ciekawy wierszyk


Ha ha, może nie jest tak źle - raczej był to tylko brak endorfiny (czy, jak pisała Coca_Monka, weekendorfiny - albo może po prostu orfiny

Serdeczności