Zaciekawiasz już pierwszym wersem, który nawet oddzielony od reszty wiersza, staje się pięknym cytatem, wartym zapamiętania.

I jeszcze to:


Będę wracać, bo podoba mi się klimat i sposób przedstawienia, tego co chciałeś przekazać.

A z uwag?

zasypiam wewnątrz[,]
przechodząc przez szybę, za którą stoisz.
- przecinek się zagubił


- między zgubić a poezją masz podwójną spację.
W mojej interpretacji i tempie w jakim to czytam, wstawiam tam sobie myślnik, bo rozumuję to tak, że jedną z tych sekund jest poezja właśnie. Ale mogę się mylić, więc nic nie narzucam.
Przydałoby się też podzielić nieco to przydługie zdanie na kilka krótszych.

To jednak szczegóły bardzo subiektywne, i też bardzo subiektywnie mogę powiedzieć, że podoba mi się tutaj.

Pozdrawiam serdecznie!

to piękne jak poezją można opisać relacje.
coraz więcej o niej mówisz, ale wciąż widzisz dystans. dzielisz ich słowami. ale nie przeszkadza to w oczekiwaniu - na jej kolejny ruch i twoją próbę dopasowania. mnożysz tęsknotę.

pozdrawiam, jak zwykle - cała Whole

Ciekawe te odbicia poezji w relacji międzyludzkiej. Bardzo ładny tekst, Bosski, a i ja w szczególności zabieram to:

Nie jestem mocna w interpunkcji, ale te przecinki tu mi pasują.


Jak zwykle, gdy czytam Twoje wiersze, kręcą mi się w oczach łzy podziwu.
I zastanawiam się jak bardzo wielko-duszny jesteś. Bo jesteś, prawda?
Coś niesamowitego...

... niewyobrażalne jak to wymyśliłeś, wyobrażalne (dla mnie), co poza.

Pozdrawiam serdecznie

Jak to możliwe, że przeoczyłem ten wiersz?
Bardzo magicznie wyszło tym razem - a wszystko jak z pięknego snu o poszukiwaniu kochania, o pragnieniu, by mieć kogoś dla siebie, o bliskości, która być może.

Nie wiem, jak Ty to robisz, ale piszesz zawsze inaczej, a z pozoru o tym samym.
I to właśnie po mojemu świadczy o maestrii.
To jak Rolling Stonesi, którzy od ponad 50-ciu lat grają tak naprawdę jeden i ten sam kawałek w różnych wariacjach.
To niesamowite!
To uświadamia mi, jak niewyczerpana jest studnia Twego talentu i inspiracji.
To już tyle lat, jak Cię czytam i wciąż mi mało

Piękny wiersz, subtelny, kameralny i finezyjny.
Z łatwością się w nm odnalazłem, bo czuję takie teksty.
Pewnie gdybym był poetą, pisałbym jak Ty

Bravo!

Michale piękne dzięki za te słowa i cieszę się, że sprawiają radość czytania, pozdrawiam.

Aniu! Zawsze Twoje komentarze robią mi ciepło po lewej stronie, dziękuję Ci za nie stokrotnie, pozdrawiam