Ileż imion nadano Ci,
w dziejach ludzkości zapisane,
ile bóstw wzniosło modły,
ile katedr dźwignięto dla Twej chwały,
posągi bez krwi, w milczeniu stoją,
a pacierze wciąż wspominają Ciebie.

Cóż znaczą te słońca,
światła, morza, rzeki,
iskry gwiazd w bezkresie niebios,
dla Ciebie, co w lazurach przebywasz.

A ja?
Klęczę na podłogach grafitowych,
przy białych kościach, niczym mnich zapomniany,
modląc się do świtu,
antyfona, zakazana, w pismach wyklęta.

Bóg, powiedz,
co powiesz, gdy przeklnę swoje życie,
gdy krzyknę,
gdy zniknę w oczach ludzi,
czy mnie wysłuchasz,
czy mnie zbawisz?