Tjereszkowa, Aniu droga bardzo dziękuję za komentarz. Ardo umarła... Allaska fajniejszy dla mnie nick mam nadzieję, że nie dopadnie mnie tym razem psychoza maniakalna podoba mi się tutaj na tym portalu, na którym kiedyś w ostrej fazie choroby narozrabiałam, są fajne komentarze, coś się dzieje. Ale chyba odbiegłam od tekstu. "Maski" mi są bliskie, a dostrzeżony przez Ciebie cytat bardzo mi się widzi po latach, bo już dawno ten tekst pisany.

Dziękuję za te słowa mądra, dobra kobieto
pozdrawiam

ręce i nogi mi opadają, z politowaniem patrzę w lustro, ktorym jest Twoja szlachetna korekta. na samą siebie. Dziękuję, Mila

Poprawiłam, zmieniłam narrację na pierwszoosobową, tak mi łatwiej. Zerkniesz?

W dzieciństwie dostałam lampkę – chłopczyka w czerwonym kapeluszu. Kiedy po raz trzeci poraził prądem, matka odłożyła go na wysoką szafę.
Z bibuły zrobiłam długą wstążkę i zaczęłam obracać.
– Mama, ładnie kręcę? – spytałam z uśmiechem.
Potem na bibule kreśliłam tuszem haft. Zdarzało się mocniejsze przyciskanie, wtedy nacierałam głowę olejkiem z marzeń i snów. W ten sposób wstążka szybko się zrastała, podobnie jak rany Jezusa w oczach Tomasza. Ten ostatni w końcu zobaczył. Uwierzył, że zmartwychwstanie wyzwoli, przyniesie ulgę.

Po kilku latach nad wioską zerwał się bardzo silny wiatr, jak wielki ptak. Zaczął uderzać skrzydłami o dachy domów, ustawionych w zwartym szeregu, przy głównej drodze. Jedno skrzydło opadło na ścianę pokoju, drugie zaś porwało wstążkę, która zaczepiła o jedną z gwiazd.
Zaczęłam się wspinać. Byłam szczęśliwa do momentu, gdy nagle z dołu dał się słyszeć krzyk:
– Wracaj! Twoja matka nie żyje!
Szybko poczułam smak ziemi. Nade mną stała pochylona matka z twarzą żółtą, okropnie pomarszczoną i potwornie suchymi, popękanymi ustami.
– Chodź ze mną! – usłyszałam donośny, ochrypły głos. Chwyciła mnie mocno za ramię.

Lód. Wszędzie było dużo lodu. Bardzo szybko pokrywał świat. Zastygałam razem z nim.
I był grób między drewnianą wysoką szafą a zimną ścianą, bez okien i drzwi, ale czasem wychodziłam, udawało się zakładać różne maski i krążyć. Nikt nie wiedział, że "nie żyję".
Dwa lata później zobaczyłam ducha kobiety z twarzą jak czarna maska.
– Ciebie nie ma! Nie ma! Nie ma! – krzyczałam, spoglądając na obraz ukrzyżowanego.

W kółku teatralnym miałam wrażenie, że żyję. Najbardziej podchodziło recytowanie wierszy i gra w komediach.
Dramat przerażał – niezbyt dobrze się w nim odnajdywałam. Ale jak mogłam dobrze występować, skoro dramat dział się we mnie na co dzień?
– Życie to jedna wielka gra.
– Od ciebie zależy, jaką maskę założysz i w jakiej scenie zagrasz – odpowiedziałam.
Niestety, nie przyjęli na Akademię Teatralną.
– Pani romantyzm nadaje się w życiu, dla męża, nie na scenie – usłyszałam przed egzaminami wstępnymi od znanego aktora.

Wreszcie poznałam mężczyznę w czarnym płaszczu. Zaimponował pochodnią. Razem krążyliśmy po mrocznych korytarzach; doskonale rozrzucał po nich blask. Był jednak poważny problem: otóż nie zdawałam sobie sprawy, że on również "nie żyje". Chłopczyk w czerwonym kapeluszu powrócił. Wszystko dotarło dopiero, gdy zobaczyłam szkielety innych kobiet, czaszki z pustymi oczodołami i wykrzywione w ironicznym uśmiechu szczęki.

Pewnego dnia czarna twarz powróciła. Rozszarpywała na strzępy: głębokie rany znowu wyszły na wierzch.
Walczyłam, a jakże: pojawiły się szkielety szkieletów i obrastałam mięsem. Spadło olśnienie, że wszystko zależy ode mnie, jednak to nie było takie oczywiste. Czarna maska rzeczywiście z czasem zaczęła rozpływać się we mgle, ale dlatego, że... pojawiły się larwy. Oczyszczały.
Ludzie zobaczyli moje dłonie (przebijały przez drewnianą podłogę), w powietrzu zaś słyszeli ciche szepty:

M-aria, A-gnieszka, S-alome, K-ali, I-sztar

Mam dom pośród traw, w których zbieram płyty z namalowanym sercem.
– Życie to wielka gra. Trzeba oswoić śmierć, wówczas oswoisz życie i dobrze zagrasz. Nie żyj śmiercią, bo wtedy nie zagrasz życia i przegrasz – mówię.

Kiedyś byłam grubym, nieociosanym kołkiem, teraz jestem kołeczkiem.
Dążę do tego, by zostać drzazgą, zaleźć mocno za skórę i przeniknąć najpiękniejszą arię.
Wsłuchuję się w szept życia, biegnę po złocistym okręgu, czasem powracam i znowu biegnę.
Już nie uciekam. Nie czuję zmęczenia.

Znowu mam dwadzieścia lat,
jestem dziewicą
żyję.

Naprawdę mocno dziękuję. W komentarzu zawarłam poprawkę. Szlifowanie tekstu masakra

Miladorko. Trudniej jednak mi pisać w trzecioosobowej. A w ogóle to opowiadanko dla normalsów sie nadaje?

Dziękuję za Wszystko