Z patosem jest tak, że jego odrobina w odpowiednim momencie może dodać wzniosłości, łatwo jednak z nim przesadzić i wtedy to, co miało brzmieć wzniośle brzmi śmiesznie, głupio, tandetnie. Oczywiście, utwór o tej tematyce powinien być pełen szacunku, ale można zrobić to inaczej, bez egzaltacji.
Niestety zgodzę się z Miladorą, że to nie jest dobry wiersz. Wybrałeś trudny temat i chyba mu nie podołałeś. Nie widać tu pogłębionej refleksji nad historią, zamiast tego mamy zbiór wyświechtanych frazesów rodem ze szkolnej akademii. Ponadto faktycznie widoczne są tu braki warsztatowe - o czym pisała już Miladora.
Może lepiej - zamiast powtarzać w wierszu to wszystko, co i tak każdy wie, byłoby wziąć na warsztat losy jednego konkretnego żołnierza walczącego pod Monte Cassino? Prześledzić dokładnie jego życiorys, potem opowiedzieć o tej postaci poprzez nieoczywiste detale? W ten sposób uzyskałbyś o wiele ciekawszy efekt i nie musiałbyś na siłę podkreślać patosu, gdyż każdy sam by czuł, że wiersz mówi o czymś ważnym.

Pozdrawiam serdecznie