Srebro jej ciała lśniło w blasku księżyca, jak tafla jeziora pod dotykiem gwiazd. Jej oczy, dwie gwiazdy nieba, płonęły ogniskami nieugaszonymi, błogosławiąc pejzaż, na który patrzyła. Gdy jej usta otwierały się, tchnienie wypełniało powietrze, budząc świat ze snu. Mówiła jak bogini, a pieśni, które z siebie wyśpiewywała, unosiły się ponad horyzont, echo odbijające się w górach, morzach i pustyniach. Jej głos, delikatny i potężny, wznosił się niczym hymn, który mógłby rozpalić wszechświat.

A kiedy płakała, ziemia drżała. Serce biło w jej piersi, jak młot kołaczący do wrót niebios, drżący pod wpływem niewysłowionej miłości. Każda łza, niczym perła, wypełniała przestrzeń między snem a jawą, a jej płacz był dźwiękiem duszy, rozbrzmiewającym w głębinach bytu.

Gdy zapadała w sen, rozkosz wypełniała jej ciało, a świat ten materialny rozpuszczał się w mglistym marzeniu. W tym świecie snów, tajemniczych ogrodów i sennych sadów, wędrowała jak kapłanka, otulona wonią kwiatów i owoców, które były zarówno zakazane, jak i obiecane. Erotyczne uniesienia przenosiły ją w krainy niewypowiedziane, gdzie każda chwila była wiecznością, a każda rozkosz spełnieniem pradawnych pragnień.

Gdy budziła się z tych snów, czuła na ustach smak jabłka – owocu, który wiódł ją do prastarych win. Win pierworodnych, które splatały się z losem ludzkości, nieodłącznym ogniwem w łańcuchu wiecznych wyborów i upadków. Jabłko, którego smak przenikał jej duszę, niosło w sobie zarówno przekleństwo, jak i zbawienie – przypomnienie o wszystkim, co było i co nadejdzie.

Tak oto żyła, między światłem a ciemnością, między snem a jawą, rozedrgana jak srebrna struna w dłoniach bogów, nieustannie niosąc w sobie zarówno grzech, jak i świętość.