Pomysłowy wiersz, budzi cały wachlarz refleksji, poczynając od dylematu, jakie lektury "nadają" się do czytania śmiertelnie choremu człowiekowi, poprzez drogi, którymi podążali do śmierci przywołani bohaterowie, wyzwanie, jakim jest trwanie przy kimś bliskim do końca, aż po siłę miłości. Przepraszam, za banalne określenie, ale wyraża, co czuję.
W tym wierszu zostały ominięte pułapki ckliwości i czułostkowości, jest za to piękna, szczera, ludzka empatia.
Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam

Myślę, allasko, że gdybyś zakończyła wiersz jak proponował ów poeta, czytając pomyślałabym może, że to podmiot liryczny zmaga się z chorobą, a tytułowe oczy należą do męża, córki, syna, przyjaciela. Nie odgadłabym może tego, co jest dopowiedziane w ostatnich wersach. Dla mnie byłby to równie dobry i poruszający wiersz, ale inny.
W Twojej wersji nie odczułam brania na litość, wręcz przeciwnie, jest subtelnie i oszczędnie.
Pozdrawiam

Nie chce się wielu rzeczy, ale one i tak przychodzą...
W moim odczuciu druga część wiersza jest równie potrzebna jak pierwsza, bo podkreśla zderzenie świata literackiego z realnym; współczuje się ich bohaterom, gdy tymczasem rzeczywiści ludzie codziennie odchodzą i to w kompletnej niepamięci.

Mam jednak pewne zastrzeżenia do formy:

Przypadkowy rym podkreślony jeszcze rytmem tych wersów.

No i trochę dużo tego "chciałam", więc coś niecoś można byłoby opuścić.

Przerobiłabym ten wers, bo odbiega stylistycznie od reszty, a poza tym, może tylko mnie, ale nasuwa skojarzenie ze słowami z piosenki Mariana Hemara: jedno co warto to upić się warto.

Podała mu nieśmiało papierosa.
Chociaż może lepiej byłoby przenieść to "nieśmiało" do szepnięcia - podała mu papierosa, szepcząc do mnie nieśmiało: Ciii...

Miłego, Allasko

Wbrew pozorom szept wcale nie musi być delikatny czy nieśmiały.
Owszem - może być błagalny, proszący, uspokajający, ale także ostry, rozkazujący, ostrzegawczy czy napominający.
Spróbuj wymówić to "Ciiii..." na kilka różnych sposobów, a sama się przekonasz.
Natomiast nie widzę uzasadnienia dla nieśmiałego podania mężowi papierosa - zrobiła to z pewnością na jego prośbę, wiedząc dobrze, że nie powinien palić. Więc skąd nieśmiałość?
Powiedziałabym, że zrobiła to raczej niechętnie, a nie nieśmiało.

Miłego