Дансинг-герл

1

Это бред. Это сон. Это снится...
Это прошлого сладкий дурман.
Это юности Белая Птица,
Улетевшая в серый туман.

Вы в гимназии. Церковь. Суббота.
Хор так звонко весеннее поёт...
Вы уже влюблены, и кого-то
Ваше сердце взволнованно ждёт.

И когда золотые лампады
Кто-то гасит усталой рукой,
От высокой церковной ограды
Он один провожает домой.

И весной, и любовью волнуем,
Ваши руки холодные жмёт.
О как сладко отдать поцелуям
Свой застенчивый девичий рот!

А потом - у разлапистой ели,
Убежав с бокового крыльца,
С ним качаться в саду на качели
Без конца, без конца, без конца...

Это бред. Это сон. Это снится...
Это юности сладкий обман.
Это лучшая в книге страница,
Начинавшая жизни роман.

2

Дни бегут всё быстрей и короче,
И уже в кабаках пятый год
С иностранцами целые ночи
Вы танцуете пьяный фокстрот.

Беспокойные жадные руки
И насмешка презрительных губ,
А оркестром раздавлены - звуки
Выползают, как змеи из труб...

В барабан своё сердце засунуть!
Пусть его растерзает фокстрот!
О, как бешено хочется плюнуть
В этот нагло смеющийся рот!

И под дикий напев людоедов,
С деревянною маской лица,
Вы качаетесь в ритме соседа
Без конца, без конца, без конца...

Это бред. Это сон. Это снится...
Это чей-то жестокий обман.
Это  Вам подменили страницы
И испортили нежный роман.

1937, Китай

Dancing girl

1.

To rojenie. To sen jest. To śni się…
To  przeszłości narkotyk i zew.
To gołąbek młodości niewinnej,
Co odleciał i zniknął we mgle…

Pani w szkole. Dziś w cerkwi. Sobota.
Chór wiosenną ku niebu wzniósł pieśń…
Zakochana jest Pani, do chłopca
Pani serce młodziutkie się rwie.

Kiedy lampki wieczyste, już po mszy,
Ktoś zagasi i stanie się mrok,
Ten czekany, najmilszy, najdroższy,
Odprowadzi cię, Pani, pod dom...

Odurzony miłością i wiosną,
Pani ręce ogrzeje, bo chłód.               
O, jak słodko się poddać pieszczotom,
Ofiarować dziewictwo swych ust.

Później w sadzie, gdzie drzewa liściaste
Zapraszają, by w cieniu ich siąść,
Pani huśta się z nim na huśtawce
Aż po noc, aż po noc, aż po noc...

To rojenie. To sen jest. To śni się.
To  wspomnienie młodości  i mit,
To najlepsze są w książce stronice,
Tu  romansu zaplata się nić.

2.

Rok za rokiem, za dniem dzień przemija,
Pani w knajpach od pięciu już lat
Cudzoziemcom wieczory umila,
Tańcząc z nimi w rytm  walców i tang.

Tyle warg tu szyderczych, łakomych,
Tyle  chciwych chce dotknąć cię rąk,
Tyle  dźwięków przez grajków miażdżonych,
Które z trąb wypełzają jak wąż.

Ech, do bębna by serce swe wsunąć,
Niechaj fokstrot je zetrze na pył,
Potem prawdę wykrzyczeć i plunąć
W ten bezczelnie śmiejący się pysk.

Z Pani oczu zmęczenie wyziera,
Uśmiech zastygł na twarzy jak wosk,
Pani tańczy w objęciach partnera,
Tak co noc, tak co noc, tak co noc…

To rojenie. To sen jest. To śni się….
To  złudzenie przeszłości i czar.
Ktoś ci, Pani, podmienił  stronice,
Zepsuł romans, co wiecznie miał trwać.

1937, Chiny