Wracam do tego wiersza, by przeczytać go odsuwając na bok emocje, które budzi. Jest coś w budowie, co z jednej strony trochę drażni, jakaś taka nieporadność ( z braku lepszego słowa), ale z drugiej, może właśnie ona sprawia, że historia zmarnowanego życia brata peelki wyzwala takie silne uczucia. Jak bardzo odciska się na człowieku brak miłości, akceptacji, bezpieczeństwa. Jak bardzo czas nie goi złych wspomnień. Jak bardzo okalecza wszystkich z otoczenia. Przeraźliwy smutek bije z tych wersów.
Zaciekawiła mnie interpunkcja, nadająca opowieści specyficznego wyrazu.
Pozdrawiam, allasko, coraz bardziej wciąga mnie Twój styl