Zadzwonił telefon.

(To pewnie moja głowa.)

Zadzwonił znowu.

(A może jednak nie?)

Zadzwonił po raz trzeci.

(Dobra, wstanę i odbiorę.)

- Halo.

- Cześć braciszku!

- Yyy ... Cześć.

- Widzisz? Założyli nam w końcu telefon stacjonarny. Jesteś pierwszą osobą, do której zadzwoniłam.

(Fajnie. To znaczy czuję się wyróżniony. Zwłaszcza, że od roku nikt do mnie nie dzwonił. To znaczy miło mi.)

- Miło mi.

- I bardzo słusznie! A jak tam Dziadzio? Nie choruje?

(Dziadzio? ... Dziadzio – człowiek lat około 80, siwe włosy, laska w lewej ręce. Czy choruje? Nie. Spaceruje.)

- Nie. Spa ... Nie choruje.

- To dobrze. Pamiętam w jakim był stanie po śmierci Babuni. Dobrze, że ma to za sobą.

(Śmierć Babuni. Pogrzeb. Niewesoła impreza. Dziadzio płakał. Przez miesiąc leżał schorowany w łóżku. Dobrze, że ma to za sobą i spaceruje po parku.)

- Tak. Dobrze, że ...

- A jak tam twoja żona? Pozdrów ją i przekaż ode mnie najlepsze życzenia z okazji zbliżających się urodzin.

(Moja żona? ... Moja żona – kobieta mająca na swojej głowie cały dom. Wieczne sprzątanie, gotowanie, pranie i ... dzieci. Dzieci? Moje dzieci? Nasze dzieci?)

- A dzieci?

- Tak! Pozdrów je także! Wiem, że nieczęsto rozmawiamy, ale to również twoja wina.

(Faktycznie, kurczę. Ale ...)

- Ale wiesz ...

- Tak, wiem braciszku. Dla ciebie liczy się tylko praca i zarabianie pieniędzy.

(Praca. Tak. Nie znoszę swojej pracy. Szef – debil, który ma wymagania jak ... jak ... A zapłata? Za tą zapłatę moje dzieci nie mają co do ust włożyć. Zapłata? Jaka zapłata? Przecież ja nie dostaję zapłaty za swoją pracę ... Praca? Jaka praca? Przecież ja nigdzie nie pracuję ... Nic dziwnego, że moje dzieci nie mają co jeść ... Dzieci? Jakie dzieci? Przecież ja nie mam dzieci ... Ale pieniądze by się przydały na urodziny mojej żony ... Żony? Jakiej żony? Przecież ja nie mam żony ... A Dziadzio? Nie znam żadnego Dziadzia. Ja Dziadziem też nie jestem. I wcale nie spaceruję po parku, tylko leżę w łóżku schorowany.)

- Halo. To chyba pomyłka.

(Pomyłka? Przecież ja nie mam telefonu.)