Podmuch wiatru uchylił zygzakowate firanki kredowe mieniące się przy jasności abażura. Lusterko które, tkwiło oparte o kredens ono zniewieściało, gdyż ozięble powietrze popstrzyło je oblizując swoim niedostrzegalnym ciałem, językiem chłodu. Kobierzec objawiający wyrazy błękitno karminowej szaty, upiększał ścianę tuż po prawej stronie sypialni, lśniąc na przemian odcieniem raz czerwonym bądź lazurowym. Na nim wizerunek dworu z średniowiecza z wyrastającym z ziemi drzewem stojącym tuż obok. Dalej niewiasta trzymająca w dłoniach harfę srebrzystą. W pokoju stolik po środku, a na nim maszyna do pisania, nieopodal sterty kartek zapisanych piórem czy też stopką z mechanizmu owej machiny. Krzesło krucze drewniane skrzypiące, gdy siadasz potupując stopą po zimnej posadzce. Kilka obrazów na ścianach, barw niezwyciężonych okiem i zegar utykający jako że, późnił się gubiąc i kodując czas tą strefą niewiadomą. Więc, siadam w centrum komnaty na mozaice parkietu, dotykając dłońmi palców u stóp. Później kładę się na brzuchu wyprostowany z rękoma złożonymi w krzyż bliżej ranieniom, leżę i milczę powieki opuszczam, zawiłości mroku wokół ożywają , rozmyślam. Aż w końcu budzę się z przywidzenia, półjawy i siadam do stolika. Sąsiad zdrzemnąć się chyba nie może bowiem, dłonie i palce stukocą klecąc klawisze machiny Corona w treści zjadliwe…