Patrzyła w ciemne niebo. Milczała. Wiatr, rozwiewający jej włosy, szeptał tęsknie do ucha. Ta idylliczna scenka została przerwana dość brutalnie. Do sypialni Arlety wparował Jurek.
-Chodź.
-Nie - odmówiła spokojnie.
-Chodź! - w odpowiedzi obrzuciła go stekiem wyzwisk, które z pewnością nie licowały z jej wiekiem, urodą i płcią.
-Arla, co z tobą?
-Wypchaj się.
-Z przyjemnością, ale najpierw mi powiedz, co... - dziewczyna odepchnęła chłopaka i osunęła się na podłogę, jakby nagle zabrakło jej sił.
-On nie żyje.
-Co? - nie dosłyszał.
-On... Zabiłeś go!
-Rozum ci się pomieszał - warknął Jurek i wybiegł z pokoju. Musiał, bo inaczej uderzyłby ją.
Przecież to była prawda. To on kierował samochodem, który miesiąc temu potrącił jej brata. To on był winny wypadkowi, w wyniku którego zginął jego najlepszy przyjaciel, a jej ukochany brat. Nie mógł znieść oskarżycielskiego spojrzenia Arlety i sam zgłosił się na komendę. Wszczęcie postępowania, śledztwo, ekspertyzy... Za dwa dni miał się dobrowolnie zgłosić do aresztu, by tam czekać na wyrok. Na wyrok w sprawie, która zniszczyła życie jemu, jej i dwóm rodzinom.
Jurek spokojnie poszedł na komendę, dał się zrewidować, zamknąć w celi. Wiedział już, że nie będzie czekał na wyrok, sam sobie wymierzy sprawiedliwość. Póki Marek żył, miał nadzieję na to, że przyjaźń pomiędzy nim a Arletą zmieni się w coś innego. teraz już wiedział, że to niemożliwe. No bo jakim cudem? Zabił jej brata. Zgoda, padał śnieg. Owszem, lód na drodze to nie jego wina. Ok, było ciemno. Ale nawet w najlepszych warunkach nie powinien rozwijać szybkości, jaka wtedy pojawiła się na liczniku.
"Zabiłem go. Zabiłem ją. Zabiję siebie."
Dwa tygodnie po wypadku Arleta, która wtedy siedziała obok niego, podcięła sobie żyły. I chociaż ją odratowali, strach pozostał. Wiedział już, że swoje winy może odkupić tylko w jeden sposób. Klawisz, który go przyjmował, nie wykonał sumiennie swoich obowiązków i pozostawił mu sznurówki u adidasów. Wystarczy.

Trzy dni przed pierwszą rozprawą do Arlety przyszedł policjant. Z wiadomością, że Jurek powiesił się w swojej celi, na kratach.
To już był prawdziwy koniec. Koniec szczęśliwego życia dwóch rodzin, koniec planów Jacka, który chciał studiował medycynę, koniec marzeń Arlety, która szykowała się do egzaminów wstępnych na prawo. No i koniec życia Jurka, który kończył polibudę. Wystarczyła jedna chwila, jedna kreska na liczniku za dużo...