Dwie pierwsze strofy płynnie, w ostatniej niestety rytm kuleje.
"nikt nam nie odda straconej godności.
nad twoim grobem - tłumy, a nad moim" - dwa razy "nad".

"gawiedź milczała ukryta za tarczą" - tego nie rozumiem, za jaką tarczą?

"się wiedźma rozdarła, taka jakimi nas w bajkach przestraszą" - hm, pomieszanie czasów, ale nie jest tragicznie. "przestraszą" mówi o czasie przyszłym, tymczasem rozdarła o czasie przeszłym... myślę, że nad tym wierszem można by jeszcze popracować
pozdrawiam

Allasko,

dziękuję za upór. Pozdrawiam.


Wiktorio,

ja wiem, czy koniecznie trzeba "doradzać"? To wiersz o pojmowaniu sytuacji Sokratesa, stanowi stylizowaną wypowiedź o samotności zdradzonego autorytetu w odniesieniu do współczesnych zabiegów odzierania z godności. Chyba nie jest tak źle z tą dziewczyną, skoro:





- życzę powrotu do zdrówka, dziękuję za refleksję i wsparcie w sprawie rytmu.

z.

Lilu,

dziękuję, że wpadłaś. Serdeczności,

z.

Pocienglu,

troszkę rozbawiona komentarzem dziękuję za wizytę. Słowo rymowanki wybaczam

z.

Intro,

jak zwykle nie zawiodłam się na Twoim czytaniu. Serdeczności, pozdrowienia,

z.

ajw,

dziękuję Ci bardzo z ciepłe słowo. Pozdrawiam,

z.

Alosie,

dziękuję bardzo. Cieszy mnie, szczególnie "wrażenie". Serdeczności,

z.

Aniu,

każde słowo trzeba kochać i mieć szacunek. Zaimek to też bardzo poręczny wyraz. Jak wiesz, pozwala uniknąć powtórzeń tych samych wyrazów w bliskim sąsiedztwie. Obserwujemy też "zaimkozę", i jest to choroba niedbałych, niestarannie zredagowanych tekstów. Mam nadzieję, że ten taki nie jest.... Nie dajmy się zwariować. Jeśli wiersz jest dobry, nie szukajmy w nim skazy, bo wkrótce autorzy będą się bali używać słów w wierszu w ogóle! A przecież tak już było. I co? Poetyka Awangardy Krakowskiej jak wąż, zjadający własny ogon - przepadła.

Policz zaimki w tych dwóch strofkach. Sporo, prawda? A wiersz... Piękny!


Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
tęskniłem lata... Każde twoje słowo
słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...

Mów do mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą,
słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
jak kwiatem, każdym słowem twym się pieszczę
mów do mnie jeszcze...
K. Przerwa - Tetmajer


z.

Zolu, nie musisz mi tłumaczyć czegoś co rozumiem. Przecież wyraźnie napisałam, że w tym wierszu nie ma niczego do poprawiania. Mam nadzieję jednak, że wolno mi mieć swoje upodobania i nielubienia, o których wolno mi mówić? Nie mają one wpływu na obiektywną ocenę, ale widzę je.
Pozdrawiam

"Narzekactwo uzasadnia się w każdej sytuacji" - celne podsumowanie zapamiętam, dzięki

Zolu,

wracam pod Twój wiersz, by ponownie popłynąć z jego melodycznością, która urzeka, w tym piękny żeński rym niedokładny "godności/podłości"

Serdeczności