Przedstawia się to tak: podmiotka liryczna wiersza zapaliła papierosa na spółkę z obiektem, który obdarzyła uczuciem. No a papieros kojarzy się przecież z ostatecznością, świadomym zabijaniem siebie, ostatnim machem przed egzekucją czy wreszcie procedurą (co jest tutaj chyba najbardziej adekwatne) zaciągnięcia się po seksie. A ileż oryginalnych i romantycznych metafor związanych z wydychaniem dziesiątek tysięcy szkodliwych substancji przyszło Autorce wiersza do głowy. Dlatego wiersz ma pewien mglisty urok, zwłaszcza dla mnie, nałogowego palacza.

Najlepszego!

Silvus, każdy nałogowy palacz wie, że ostatni papieros jest papierosem wyjątkowym, tym, który smakuje najbardziej - nim się delektuje, w żadnym wypadku nie gasi w połowie.

Dziękuję za komentarze, już was lubię!