Powiem szczerze, że mnie ten wiersz przerasta, bo nie do końca go rozumiem.

Fajny zabieg z tytułem i dwuznaczność w nim zawarta. Jednak treść i wykonanie daleko od niego odstają.

Zaimki w wierszu pisze się z małej litery i cudzysłów przy nieskończonym niepotrzebny.

Może zajrzę tu jeszcze za jakiś czas z nowym spojrzeniem. Bo na razie to widzę banalną sytuację, w której próbuję doszukać się głębszego przesłania.

Pozdrawiam

Nie mam pojęcia w czym rzecz, pomijając całkowicie literówkę w tekst.

Od stoisz po ucieka jest wszystko, co być powinno. Esencja. To do mnie przemawia, czuję powody łez, widzę jego wstyd. Resztę bym wyrzucił bez żalu nawet po czasie, gdybym sam ten tekst napisał.

Powód pierwszy. Fajnie jest wpaść na jakiś "pre-tekst", rozkminkę, dającą impuls do napisania czegoś wypełniającego tę pierwszą myśl, najlepiej już, teraz, na wczoraj. Jednak słabo może to wyjść z całością, jeśli tego użyjemy w tekście, a tutaj niestety tak jest. Zwykle, lepiej pozostawić taki "pre-teks" dla siebie i spłodzić wiersz, tak jak Twój od stoisz po ucieka. Bardzo mi się podoba ten wspomniany środek, ergo, wiersza.

Powód drugi. Przyszła z ciastem, a kiedy już zebrali wszystkie okruszki wzruszeń, on wraca z pustym pudełkiem do niej. Dalej ugryzłem się w język, mocno.

Za wspomniany środek- bardzo dobry.

Tytuł bym zostawił, współgra.