Szaleństwo - Reviser
Proza » Historie z dreszczykiem » Szaleństwo
"weź" ... "weź"
"chodź" ... "zrób"
"nie" ... "nie" ... "nie"
>>>Nie to nie może być. Dlaczego on?<<<
<<>>
>>>Musi być coś, co można zrobić.<<<
<<>>
Gdzie ja jestem? Dlaczego tu jest tak cicho? Głowa boli mnie tak, że mało, co mi jej nie rozsadzi. Gdzie jest Lidia i dzieci, jestem w swoim pokoju, czy w jakimś zupełnie innym miejscu? Nie jestem pewien, ale po raz pierwszy od dawna czuję, że mam kontrolę nad tym, co się ze mną dzieje. Ale na jak długo? Co to za obrazy próbuję się przedrzeć? Nie to się nie stało, ale czy na pewno nie? Dłużej nie mogę się opierać, może lepiej będzie jak pozwolę im się wydostać...
...Siedzę w pracy za biurkiem, nic mi się już dzisiaj nie chce. Na szczęście jeszcze tylko godzina i idę do domu. Nie mogę sobie przypomnieć skąd wzięła się ta niechęć, ale mam wrażenie, że przez coś, co właśnie się stało. Zupełnie nie mogę sobie przypomnieć, co to takiego. Jedno jest pewne, chcę żeby ta godzina minęła jak najszybciej i na pewno nie chcę już dzisiaj odebrać żadnego telefonu. Niemożliwe - ten dźwięk - próbuję udać, że go nie słyszę, czekam aż się uspokoi - 1sec, 5sec, pół minuty. Przestało na chwilę, żeby zacząć od nowa, coraz głośniej i głośniej, i głośniej - a może mi się tylko zdaje, że wciąż dzwoni, ale przestało to mieć znaczenie - nagle zrobiło się ciemno i przestałem kontrolować swoje ruchy. Wszystkie papiery zlatują z biurka, telefon roztrzaskuje się o ścianę - jednak wciąż dzwoni - wywracam biurko, krzesło, podchodzę do barku i... Nagle przeszło, znów jestem sobą. Dziwne, że nikt tego nie słyszał. Zbieram wszystko, co się da, poprawiam biurko krzesło, układam papiery. Telefonu już nie poprawię, jutro odkupię nowy, a teraz już pora do domu...
...Jestem w parku, siedzę na ławce. Może tutaj zaznam nieco spokoju. Gołębie dziobią sobie jakieś okruchy tuż pod moimi stopami. Mógłbym tak siedzieć godzinami, byle by nic nie zakłóciło mojego spokoju. Od jakiegoś czasu nie noszę komórki, dźwięk telefonu stał się dla mnie bowiem nie do zniesienia. Może potrzebuję nieco urlopu, wyjechać gdzieś daleko od tego wszystkiego, odizolować się od cywilizacji. Nagle w środek drepczących gołębi wpada pies - może przebiegnie i pobiegnie gdzieś dalej, nie rób mi tego - ale najwyraźniej spodobało mu się bieganie za ptactwem. Gdzie jest jego właściciel, żeby go odciągnąć - nie widać nikogo, niech ktoś go powstrzyma, zanim... Znów to samo - jakby wszystko stało się czarno-białe - jakaś gałąź, a może deska z ławy znalazła się w mojej ręce, pomału podchodzę do niego i zaczynam uderzać. Jakoś nie mogę przestać, nawet kiedy czerwona plama przede mną dawno już nie przypominała tego czym była parę minut temu, jestem również pewien, że przynajmniej kilka z tych gołębi, których broniłem stało się teraz moimi ofiarami... I znów nagle przeszło, zrobiło mi się niedobrze, rozejrzałem się - nie widać nikogo, chyba pora wracać do domu...
...Jakieś dziwne uczucie, jakby ktoś ciągle za mną chodził, rozglądam się i nie widzę nikogo. Zdaje mi się jednak, że on tam gdzieś jest. Ale znowuż, po co ktoś miałby mnie śledzić? Nie mam pojęcia. Idę dalej - lepiej żebym zdążył, bo nie chcę, żeby jakiś drobiazg znów wyprowadził mnie z równowagi - co chwila jednak zatrzymuję się i oglądam, i znowu nikogo nie widzę. Może wszystko co mi potrzebne to chwila cierpliwości - jak przestanę się co chwilę oglądać, to poczuje się pewniej i podejdzie bliżej i wtedy go zobaczę - idę więc spokojnie, chociaż nie jestem do końca spokojny. Tak czuję, że się zbliża, ale wytrzymam jeszcze chwilę, pozwolę mu podejść nieco bliżej - jest już gdzieś o dwa kroki za mną - próbuję się wsłuchać, żeby usłyszeć jego kroki, ale idzie bardzo cicho, niemal bezszelestnie, już prawie czuję jego oddech na swoich plecach - teraz cię mam - oglądam się i... nic, ani nikogo tam nie ma...
...Budzę się w środku nocy, jest tak nienaturalnie ciemno. Lidia - krzyknąłem, nie mogąc znaleźć obok swojej żony. Może po prostu wyszła do łazienki - próbuję się uspokoić. Wstaję i czekam, aż oczy przywykną do ciemności, a kiedy to nie następuje - wstaję i szukam po omacku kontaktu - potykam się, czuję się jakbym był w czyimś obcym domu, choć jestem pewien, że zaledwie kilka godzin temu kładłem się do swojego łóżka - znajduję klamkę, wychodzę na korytarz. Wszystko jest jakieś inne, i jeszcze to dziwne bladoniebieskie światło. Muszę pójść zajrzeć do dzieci, ale nie mogę znaleźć ich pokoju - co się dzieje. Zamiast do pokoju Piotrusia i Kasi trafiam do gabinetu, tu też jest ciemno, ale przynajmniej żaluzje nie są zasłonięte. Po co właściwie idę do szafy, przecież nigdzie nie wychodzę - nagle zdaję sobie sprawę, że ja już siebie nie kontroluję - odruchowo sięgam po fotel, podstawiam go i zaczynam grzebać w pudłach, leżących na szafie. Czego tu szukam? - będę zapewne wiedział jak już to znajdę - jest, jakiś ciężki metalowy przedmiot - przecież ja nigdy nie miałem broni, nawet pokój nie wygląda jak mój. I co dalej? Nie, nie - ja chcę spać, rano się obudzę i wszystko będzie jak dawniej. Ale teraz nie mogę już nic zrobić zamknięty w klatce mojego własnego umysłu - otwieram drzwi do łazienki i... Budzę się z ogromnym kacem - może to był jednak sen? Mimo to nie chcę wstać - poczekam jeszcze trochę, może jeszcze usnę - ale sen nie przychodzi. Jedenasta - dłużej już nie mogę leżeć - ubieram się jakby nic się nie stało. Pójdę na dwór, odetchnę trochę świeżym powietrzem, jeszcze tylko na chwilę wejdę do łazienki... a jednak się stało...
...Błąkam się po ulicach, jestem głodny, nieogolony, ubrania nie zmieniałem może z tydzień. W kieszeni wciąż mam ten rewolwer i jestem pewien, że została mi przynajmniej jedna kula. Dokąd mam pójść - teraz póki chwilowo jestem sobą. Ostatnio zdarza mi się to coraz rzadziej. Może do domu? - niestety nie mogę tam pójść, ktoś na pewno już znalazł zwłoki i zawiadomił policję. A może samemu się tam zgłosić - w końcu nie zasłużyłem sobie na nic lepszego - chyba powinno się mnie odizolować zanim komuś jeszcze stanie się krzywda - ale przecież nie czuję żadnego rozdwojenia jaźni czy czegoś takiego, tylko moje ciało robi czasem zupełnie co innego niż bym chciał, jakbym tracił nad nim kontrolę, może to uleczalne? Ale chyba trzeba było o tym pomyśleć zanim doszło do tragedii. Nagle czuję ogromny głód - ja chyba od tygodnia nic nie jadłem. Być może czuję głód, bo zobaczyłem wystawę cukierni, o tej porze wszystko jest pozamykane, a zresztą i tak nie mam pieniędzy - nie mając nic innego pod ręką sięgam do kieszeni po rewolwer i... brzęk tłuczonej szyby, zaraz potem dźwięk alarmu - kto montuje alarm w cukierni? - tego już za wiele. Wchodzę do środka przez stłuczoną szybę, tam rozwalam, co tylko można, nim przyjedzie policja zdążam jeszcze wyważyć drzwi i zabrać sobie coś na później, zabieram też oczywiście rewolwer... Chwilę później znowu jestem sobą i idę dalej bez celu - przynajmniej nie jestem już głodny...
...Teraz wiem już dokąd idę, tyle razy przez piętnaście lat mojej kariery pokonywałem te schody, ze mógłbym tam iść z zamkniętymi oczami. Mijam znajomych, ale oni mnie nie poznają - i nic dziwnego, w końcu wyglądam jak kloszard... już prawie jestem na miejscu. Naprawdę nie chcę tego robić, ale po prostu nie mam wyjścia to, co ma się stać to się stanie i wiem, że nic nie mogę zrobić, mogę się tylko przyglądać. Otwieram drzwi do swojego gabinetu... nie wiem co, czy kogo spodziewałem się tam zastać, ale na pewno nie to - za moim biurkiem siedzę ja sam. Przecież to niemożliwe - ból głowy staje się nagle taki nieznośny - w tym czasie, kiedy ja próbuję zrozumieć, o co w tym chodzi moje ciało robi swoje. Strzelałem wcześniej tylko raz, parę dni temu, ale z tej odległości nie mogę chybić. Wymierzam w głowę i strzelam. Pewnie strzeliłbym więcej niż raz, ale nie ma więcej amunicji - odrzucam więc rewolwer i z jakąś dziwną szaleńczą satysfakcją patrzę jak z bezwładnego ciała wylewa się krew. Teraz, kiedy to już się stało czuję się lepiej, znacznie lepiej. Nawet nie próbuję stawiać oporu, kiedy wchodzą strażnicy...
...Siedzę w białym pokoju, w którym poza moim krzesłem i lampą w suficie nie ma nic. Zaraz przyjdą zadać znowu te same nudne pytania, będą robić te same głupie testy. Pewnie to się już nie zmieni, ale po co to wszystko? - po lekach, które mi dają nie jest mi wcale lepiej, bardzo rzadko teraz odzyskuję pełną kontrolę i to najczęściej jestem wtedy związany właśnie tak jak w tej chwili. Ach, zapomniałbym o jednym - jest tu jeszcze ten głupi budzik, zawsze dzwoni zanim przyjdą - jeśli wyłączą go szybko to będzie dobrze, jeśli nie zdążą znowu mi się oberwie. Już dzwoni - postaram się nie krzyczeć tym razem - dlaczego nie chce przestać, niech go ktoś wyłączy - przyjdźcie już, wolę te wasze głupie pytania niż ten dźwięk. Znowu nie zdążyli...
...Przestali mnie teraz zupełnie odwiedzać, nie dają mi też żadnych leków, ale wiem, że obserwują mnie cały czas - gdybym tylko wiedział gdzie ukryli kamerę - pewnie jest w lampie, ale tam nie sięgnę, zabrali mi przecież krzesło. Teraz podają mi tylko jedzenie pod drzwiami, jednak ta cisza dobrze na mnie działa - chociaż ból głowy stał się jakby gorszy - odkąd zabrali budzik i nic mnie nie rozprasza, mogę wreszcie zebrać myśli. A więc nie jestem w domu, nie ma przy mnie Lidii - bo ona nie żyje, a to co sobie właśnie przypomniałem to wszystko prawda - ale czy na pewno? Jeśli rzeczywiście odzyskałem kontrolę, a mój umysł nie płata mi figli, to kogo zastrzeliłem tamtego dnia w swoim biurze? Próbuję to sobie przypomnieć, ale coś jakby mnie blokowało i nagle przebłysk myśli - a co jeżeli byłem wtedy jednak w biurze? - Ale cóż to, budzik? - nie to nie budzik, to raczej jak szpitalny dzwonek i czuję, że to ja go ściskam w swojej ręce...
<<< Niech pani chwileczkę zaczeka, ten stan może trwać kilka godzin lub kilka miesięcy, obrażenie mózgu są jednak na tyle poważne, że lepiej niech pani nie robi sobie mimo wszystko nadziei, wątpię na przykład, żeby kiedyś jeszcze mówił. Jest jednak stanowczo za wcześnie żeby się obudził, nawet narkoza nie przestała jeszcze działać>>>
W tej chwili otwieram oczy. Czuję się taki słaby, głowa naprawdę mnie boli i to jak, ale jedno jest najważniejsze, to jest tak ważne, że muszę to powiedzieć, a nawet wykrzyczeć. Patrzę w twarz oniemiałego lekarza, który właśnie wszedł z korytarza i krzyczę - zamiast krzyku wydobywa się jednak z moich ust tylko cichy szept:
- Nie jestem szaleńcem.
"chodź" ... "zrób"
"nie" ... "nie" ... "nie"
>>>Nie to nie może być. Dlaczego on?<<<
<<>>
>>>Musi być coś, co można zrobić.<<<
<<>>
Gdzie ja jestem? Dlaczego tu jest tak cicho? Głowa boli mnie tak, że mało, co mi jej nie rozsadzi. Gdzie jest Lidia i dzieci, jestem w swoim pokoju, czy w jakimś zupełnie innym miejscu? Nie jestem pewien, ale po raz pierwszy od dawna czuję, że mam kontrolę nad tym, co się ze mną dzieje. Ale na jak długo? Co to za obrazy próbuję się przedrzeć? Nie to się nie stało, ale czy na pewno nie? Dłużej nie mogę się opierać, może lepiej będzie jak pozwolę im się wydostać...
...Siedzę w pracy za biurkiem, nic mi się już dzisiaj nie chce. Na szczęście jeszcze tylko godzina i idę do domu. Nie mogę sobie przypomnieć skąd wzięła się ta niechęć, ale mam wrażenie, że przez coś, co właśnie się stało. Zupełnie nie mogę sobie przypomnieć, co to takiego. Jedno jest pewne, chcę żeby ta godzina minęła jak najszybciej i na pewno nie chcę już dzisiaj odebrać żadnego telefonu. Niemożliwe - ten dźwięk - próbuję udać, że go nie słyszę, czekam aż się uspokoi - 1sec, 5sec, pół minuty. Przestało na chwilę, żeby zacząć od nowa, coraz głośniej i głośniej, i głośniej - a może mi się tylko zdaje, że wciąż dzwoni, ale przestało to mieć znaczenie - nagle zrobiło się ciemno i przestałem kontrolować swoje ruchy. Wszystkie papiery zlatują z biurka, telefon roztrzaskuje się o ścianę - jednak wciąż dzwoni - wywracam biurko, krzesło, podchodzę do barku i... Nagle przeszło, znów jestem sobą. Dziwne, że nikt tego nie słyszał. Zbieram wszystko, co się da, poprawiam biurko krzesło, układam papiery. Telefonu już nie poprawię, jutro odkupię nowy, a teraz już pora do domu...
...Jestem w parku, siedzę na ławce. Może tutaj zaznam nieco spokoju. Gołębie dziobią sobie jakieś okruchy tuż pod moimi stopami. Mógłbym tak siedzieć godzinami, byle by nic nie zakłóciło mojego spokoju. Od jakiegoś czasu nie noszę komórki, dźwięk telefonu stał się dla mnie bowiem nie do zniesienia. Może potrzebuję nieco urlopu, wyjechać gdzieś daleko od tego wszystkiego, odizolować się od cywilizacji. Nagle w środek drepczących gołębi wpada pies - może przebiegnie i pobiegnie gdzieś dalej, nie rób mi tego - ale najwyraźniej spodobało mu się bieganie za ptactwem. Gdzie jest jego właściciel, żeby go odciągnąć - nie widać nikogo, niech ktoś go powstrzyma, zanim... Znów to samo - jakby wszystko stało się czarno-białe - jakaś gałąź, a może deska z ławy znalazła się w mojej ręce, pomału podchodzę do niego i zaczynam uderzać. Jakoś nie mogę przestać, nawet kiedy czerwona plama przede mną dawno już nie przypominała tego czym była parę minut temu, jestem również pewien, że przynajmniej kilka z tych gołębi, których broniłem stało się teraz moimi ofiarami... I znów nagle przeszło, zrobiło mi się niedobrze, rozejrzałem się - nie widać nikogo, chyba pora wracać do domu...
...Jakieś dziwne uczucie, jakby ktoś ciągle za mną chodził, rozglądam się i nie widzę nikogo. Zdaje mi się jednak, że on tam gdzieś jest. Ale znowuż, po co ktoś miałby mnie śledzić? Nie mam pojęcia. Idę dalej - lepiej żebym zdążył, bo nie chcę, żeby jakiś drobiazg znów wyprowadził mnie z równowagi - co chwila jednak zatrzymuję się i oglądam, i znowu nikogo nie widzę. Może wszystko co mi potrzebne to chwila cierpliwości - jak przestanę się co chwilę oglądać, to poczuje się pewniej i podejdzie bliżej i wtedy go zobaczę - idę więc spokojnie, chociaż nie jestem do końca spokojny. Tak czuję, że się zbliża, ale wytrzymam jeszcze chwilę, pozwolę mu podejść nieco bliżej - jest już gdzieś o dwa kroki za mną - próbuję się wsłuchać, żeby usłyszeć jego kroki, ale idzie bardzo cicho, niemal bezszelestnie, już prawie czuję jego oddech na swoich plecach - teraz cię mam - oglądam się i... nic, ani nikogo tam nie ma...
...Budzę się w środku nocy, jest tak nienaturalnie ciemno. Lidia - krzyknąłem, nie mogąc znaleźć obok swojej żony. Może po prostu wyszła do łazienki - próbuję się uspokoić. Wstaję i czekam, aż oczy przywykną do ciemności, a kiedy to nie następuje - wstaję i szukam po omacku kontaktu - potykam się, czuję się jakbym był w czyimś obcym domu, choć jestem pewien, że zaledwie kilka godzin temu kładłem się do swojego łóżka - znajduję klamkę, wychodzę na korytarz. Wszystko jest jakieś inne, i jeszcze to dziwne bladoniebieskie światło. Muszę pójść zajrzeć do dzieci, ale nie mogę znaleźć ich pokoju - co się dzieje. Zamiast do pokoju Piotrusia i Kasi trafiam do gabinetu, tu też jest ciemno, ale przynajmniej żaluzje nie są zasłonięte. Po co właściwie idę do szafy, przecież nigdzie nie wychodzę - nagle zdaję sobie sprawę, że ja już siebie nie kontroluję - odruchowo sięgam po fotel, podstawiam go i zaczynam grzebać w pudłach, leżących na szafie. Czego tu szukam? - będę zapewne wiedział jak już to znajdę - jest, jakiś ciężki metalowy przedmiot - przecież ja nigdy nie miałem broni, nawet pokój nie wygląda jak mój. I co dalej? Nie, nie - ja chcę spać, rano się obudzę i wszystko będzie jak dawniej. Ale teraz nie mogę już nic zrobić zamknięty w klatce mojego własnego umysłu - otwieram drzwi do łazienki i... Budzę się z ogromnym kacem - może to był jednak sen? Mimo to nie chcę wstać - poczekam jeszcze trochę, może jeszcze usnę - ale sen nie przychodzi. Jedenasta - dłużej już nie mogę leżeć - ubieram się jakby nic się nie stało. Pójdę na dwór, odetchnę trochę świeżym powietrzem, jeszcze tylko na chwilę wejdę do łazienki... a jednak się stało...
...Błąkam się po ulicach, jestem głodny, nieogolony, ubrania nie zmieniałem może z tydzień. W kieszeni wciąż mam ten rewolwer i jestem pewien, że została mi przynajmniej jedna kula. Dokąd mam pójść - teraz póki chwilowo jestem sobą. Ostatnio zdarza mi się to coraz rzadziej. Może do domu? - niestety nie mogę tam pójść, ktoś na pewno już znalazł zwłoki i zawiadomił policję. A może samemu się tam zgłosić - w końcu nie zasłużyłem sobie na nic lepszego - chyba powinno się mnie odizolować zanim komuś jeszcze stanie się krzywda - ale przecież nie czuję żadnego rozdwojenia jaźni czy czegoś takiego, tylko moje ciało robi czasem zupełnie co innego niż bym chciał, jakbym tracił nad nim kontrolę, może to uleczalne? Ale chyba trzeba było o tym pomyśleć zanim doszło do tragedii. Nagle czuję ogromny głód - ja chyba od tygodnia nic nie jadłem. Być może czuję głód, bo zobaczyłem wystawę cukierni, o tej porze wszystko jest pozamykane, a zresztą i tak nie mam pieniędzy - nie mając nic innego pod ręką sięgam do kieszeni po rewolwer i... brzęk tłuczonej szyby, zaraz potem dźwięk alarmu - kto montuje alarm w cukierni? - tego już za wiele. Wchodzę do środka przez stłuczoną szybę, tam rozwalam, co tylko można, nim przyjedzie policja zdążam jeszcze wyważyć drzwi i zabrać sobie coś na później, zabieram też oczywiście rewolwer... Chwilę później znowu jestem sobą i idę dalej bez celu - przynajmniej nie jestem już głodny...
...Teraz wiem już dokąd idę, tyle razy przez piętnaście lat mojej kariery pokonywałem te schody, ze mógłbym tam iść z zamkniętymi oczami. Mijam znajomych, ale oni mnie nie poznają - i nic dziwnego, w końcu wyglądam jak kloszard... już prawie jestem na miejscu. Naprawdę nie chcę tego robić, ale po prostu nie mam wyjścia to, co ma się stać to się stanie i wiem, że nic nie mogę zrobić, mogę się tylko przyglądać. Otwieram drzwi do swojego gabinetu... nie wiem co, czy kogo spodziewałem się tam zastać, ale na pewno nie to - za moim biurkiem siedzę ja sam. Przecież to niemożliwe - ból głowy staje się nagle taki nieznośny - w tym czasie, kiedy ja próbuję zrozumieć, o co w tym chodzi moje ciało robi swoje. Strzelałem wcześniej tylko raz, parę dni temu, ale z tej odległości nie mogę chybić. Wymierzam w głowę i strzelam. Pewnie strzeliłbym więcej niż raz, ale nie ma więcej amunicji - odrzucam więc rewolwer i z jakąś dziwną szaleńczą satysfakcją patrzę jak z bezwładnego ciała wylewa się krew. Teraz, kiedy to już się stało czuję się lepiej, znacznie lepiej. Nawet nie próbuję stawiać oporu, kiedy wchodzą strażnicy...
...Siedzę w białym pokoju, w którym poza moim krzesłem i lampą w suficie nie ma nic. Zaraz przyjdą zadać znowu te same nudne pytania, będą robić te same głupie testy. Pewnie to się już nie zmieni, ale po co to wszystko? - po lekach, które mi dają nie jest mi wcale lepiej, bardzo rzadko teraz odzyskuję pełną kontrolę i to najczęściej jestem wtedy związany właśnie tak jak w tej chwili. Ach, zapomniałbym o jednym - jest tu jeszcze ten głupi budzik, zawsze dzwoni zanim przyjdą - jeśli wyłączą go szybko to będzie dobrze, jeśli nie zdążą znowu mi się oberwie. Już dzwoni - postaram się nie krzyczeć tym razem - dlaczego nie chce przestać, niech go ktoś wyłączy - przyjdźcie już, wolę te wasze głupie pytania niż ten dźwięk. Znowu nie zdążyli...
...Przestali mnie teraz zupełnie odwiedzać, nie dają mi też żadnych leków, ale wiem, że obserwują mnie cały czas - gdybym tylko wiedział gdzie ukryli kamerę - pewnie jest w lampie, ale tam nie sięgnę, zabrali mi przecież krzesło. Teraz podają mi tylko jedzenie pod drzwiami, jednak ta cisza dobrze na mnie działa - chociaż ból głowy stał się jakby gorszy - odkąd zabrali budzik i nic mnie nie rozprasza, mogę wreszcie zebrać myśli. A więc nie jestem w domu, nie ma przy mnie Lidii - bo ona nie żyje, a to co sobie właśnie przypomniałem to wszystko prawda - ale czy na pewno? Jeśli rzeczywiście odzyskałem kontrolę, a mój umysł nie płata mi figli, to kogo zastrzeliłem tamtego dnia w swoim biurze? Próbuję to sobie przypomnieć, ale coś jakby mnie blokowało i nagle przebłysk myśli - a co jeżeli byłem wtedy jednak w biurze? - Ale cóż to, budzik? - nie to nie budzik, to raczej jak szpitalny dzwonek i czuję, że to ja go ściskam w swojej ręce...
<<< Niech pani chwileczkę zaczeka, ten stan może trwać kilka godzin lub kilka miesięcy, obrażenie mózgu są jednak na tyle poważne, że lepiej niech pani nie robi sobie mimo wszystko nadziei, wątpię na przykład, żeby kiedyś jeszcze mówił. Jest jednak stanowczo za wcześnie żeby się obudził, nawet narkoza nie przestała jeszcze działać>>>
W tej chwili otwieram oczy. Czuję się taki słaby, głowa naprawdę mnie boli i to jak, ale jedno jest najważniejsze, to jest tak ważne, że muszę to powiedzieć, a nawet wykrzyczeć. Patrzę w twarz oniemiałego lekarza, który właśnie wszedł z korytarza i krzyczę - zamiast krzyku wydobywa się jednak z moich ust tylko cichy szept:
- Nie jestem szaleńcem.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
Reviser · dnia 04.12.2008 13:13 · Czytań: 879 · Średnia ocena: 2,5 · Komentarzy: 7
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
O mamusiu... Prawdziwe szaleństwo... Z którego nic nie rozumiem niestety... A już, już wydawało mi się, że pojmę wizję Autora. Nic z tego. Zamotałeś tak, że nie mam pojęcia, kto kogo zabił i dlaczego. Jednym słowem - nieco przesadziłeś...
Nie podoba mi się początek z tymi znaczkami - na co one komu...? Do wyrzucenia.
Niektóre zdania też mi się nie podobają. Znaczy brakuje mi w nich logicznego, albo jakiegokolwiek, sensu. Wiem, że chciałeś oddać szaleństwo bohatera - choć przecież szaleńcem nie jest - ale co za dużo, to niezdrowo. Czytelnik chce mieć wrażenie (chociaż), że coś z tekstu rozumie, a nie, że jest większym wariatem od bohatera. Przedobrzyłeś. Bez oceny.
Nie podoba mi się początek z tymi znaczkami - na co one komu...? Do wyrzucenia.
Niektóre zdania też mi się nie podobają. Znaczy brakuje mi w nich logicznego, albo jakiegokolwiek, sensu. Wiem, że chciałeś oddać szaleństwo bohatera - choć przecież szaleńcem nie jest - ale co za dużo, to niezdrowo. Czytelnik chce mieć wrażenie (chociaż), że coś z tekstu rozumie, a nie, że jest większym wariatem od bohatera. Przedobrzyłeś. Bez oceny.
Bohater tego opowiadania doznał poważnych obrażeń mózgu. To co opisuje dzieje się w czasie gdy leżał nieprzytomny, doznał wtedy czegoś w rodzaju przeniesienia do ciała swego oprawcy. Chociaż może to tylko wizje wywołane tym stanem? 
I tak nie rozumiem 
Bohaterem jest pan zza biurka. Dlaczego w takim razie niszczył różne rzeczy...? I co z tą żoną - żyje, nie żyje...? Za bardzo to skomplikowałeś.
Bohaterem jest pan zza biurka. Dlaczego w takim razie niszczył różne rzeczy...? I co z tą żoną - żyje, nie żyje...? Za bardzo to skomplikowałeś.
Bohaterem jest pan zza biurka o którym nie wiemy nic poza tym, że został postrzelony w głowę, a później obudził się w szpitalu. Reszta to jego wizje oczami tego, który do niego strzelał. Żona bohatera żyje, na końcu rozmawia z lekarzem.
Hmpf... Zza mgły powoli zaczyna się wyłaniać jakiś obraz
Tylko wiesz - ja to wszystko powinnam wiedzieć z tekstu, a nie po wymianie zdań z Autorem...
Tylko wiesz - ja to wszystko powinnam wiedzieć z tekstu, a nie po wymianie zdań z Autorem...
Ja tu zwykle błędy sprawdzam, ale szybko zrezygnowalem. Jest ich mnowstwo, przede wszystkim powtórki i brak przecinków, które wypaczają sens zdań. Czasami też te zdania są po prostu źle poskładane.
Przestale sie zajmowac poprawkami, bo w zasadzie każdą linijke mozna przerobić i wczytałem się. Musze przyznać, ze wciągnelo mnie. Duże brawa za pomysł, ciekawe zakręcenie akcji i bardzo dobrą końcówkę.
No ale warsztat...na razie ruina.
Przestale sie zajmowac poprawkami, bo w zasadzie każdą linijke mozna przerobić i wczytałem się. Musze przyznać, ze wciągnelo mnie. Duże brawa za pomysł, ciekawe zakręcenie akcji i bardzo dobrą końcówkę.
No ale warsztat...na razie ruina.
Ale to jest schizofreniczne Przeczytałam jednak najpierw komentarze pod tekstem i chyba dobrze, bo nie wiem ile bym z tego zrozumiała bez tych wyjaśnień... Jednak mi nie przeszkadza kiedy Autor prosto z mostu w tekście nie powie o co dokładnie chodzi
Przeczytałam jednak najpierw komentarze pod tekstem i chyba dobrze, bo nie wiem ile bym z tego zrozumiała bez tych wyjaśnień... Jednak mi nie przeszkadza kiedy Autor prosto z mostu w tekście nie powie o co dokładnie chodziOstatnio dodane recenzje
- Napisane nawet dobrze, czyli o książce - wszystko będzie niedobrze
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Przejście przez granicę
- Eden cz 3
- Przemiany 17
- Mury Jerycha
- Eden cz.2
- Quasimodo
- Doktor Desmond
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 51 i 52
- Syna mi pobili!
- Anioły na Times Square - Rozdział Drugi: Niesamowity Nowy Jork
- Eden część 1
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 49 i 50
- przemijanie
- Przemiany 16
- Czy lubisz kwadraty, czyli mój system filozoficzny
- Anioły na Times Square - Rozdział Pierwszy: Prawdziwy świat
- Barszcz cz.1
- Alejka
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania 46, 47 i 48
- Przemiany 15
- Pisać każdy może?
- Anioły na Times Square - Prolog
- Express do Bratysławy - Ostatnia podróż Michala Šimka
- Bajka o strasznym Duchu Piwnicy
- Wszystkich Świętych. Pytania, odpowiedzi, brak odpowiedzi
Proza: Dolna Półka
- Maskarada Cnoty - Boska Komedia o wierze i zwątpieniu - Akt I
- Historia nie wykopała się sama
- Echo z Odległych Gwiazd
- Przystanek
- codziennik
- Tekst pierwszy
- Strachulce
- Nieoczekiwana pomoc
- Ucieczka od Cienia: Historia Upadku i Odrodzenia.
- Komornik
- Rozmowa z komputerem
- Ucieczka od Cienia: Historia Upadku i Odrodzenia.
- Rozwód
- Impresja.II
- Przemiany 10
- Światło w naszym mieście
- Zwierzęta do adopcji
- Przemiany 9
- Podróż do wewnętrznego spokoju
- Medytacje
- V. Dokąd? Raczej
- muchy w nosie
- spod znaku baranka
- Uszczknięcia
- samotność
- illeizm
- lekcja szachów
- Preegzystencja
- pocałunek
- okej
- Siadał przed lustrem nie tylko u fryzjera
- Rozcharakteryzowany
- wokół istnienia
- Jehoshua
- Napoli
- dziewczyna z naprzeciwka
- Ciężko się wyrzec
- Kalokagathia
- strzyżaki jelenie czyli inwazja migrantów z azji
- Popiół
- Warstwy
- najogólniej rzecz ujmując
- na granicy błędu – estymacja
- Zbyt młode łzy
- Niepełganie
Poezja: Dolna Półka
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie -
Nasi Partnerzy
Ostatnie komentarze
ShoutBox
- Wiktor Orzel
- 02/01/2025 11:06
- Wszystkiego dobrego wszystkim!
- Janusz Rosek
- 31/12/2024 19:52
- Udanego Sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku 2025
- Zbigniew Szczypek
- 30/12/2024 22:28
- Iwonko - dziękując za życzenia - kocham zdrowie i spokój oraz miłość, pełną świąt! A Tobie Iwonko i wszystkim na PP życzę Szczęśliwego Nowego Roku, by każdy dzień był święty/świętem
- ajw
- 22/12/2024 11:13
- Kochani, zdrowych, spokojnych i pełnych miłości świąt!
- ajw
- 01/11/2024 19:19
- Miło Ciebie znów widzieć
- Kushi
- 31/10/2024 20:28
- Lata mijają, a do tego miejsca ciągnie, aby wrócić chociaż na chwilę... może i wena wróci... dobrego wieczorku wszystkim zaczytanym
- Szymon K
- 31/10/2024 06:56
- Dziękuję, za zakwalifikowanie, moich szant ma komkurs. Może ktoś jeszcze się skusi, i coś napiszę.
- Szymon K
- 30/10/2024 12:35
- Napisałem, szanty na konkurs, ale chciałem, jeszcze coś dodać. Można tak?
- coca_monka
- 18/10/2024 22:53
- hej
już pędzę taka zabiegana jestem, że zapominam się promować
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt