Wersja poprawiona

głupiś człowieku głupiś że wierzysz
w to co zobaczysz zważysz i zmierzysz
nieważne proste będzie czy krzywe
uznasz za ważne i za prawdziwe
 
prawda nie zawsze na jaw wychodzi
niektórym kłamstwo gładko uchodzi
 
miłość jest teraz szyta na miarę
ja – biżuterię  ty mi zegarek
już nie wystarczy spacer za rękę
„kocham” potwierdzasz drogim prezentem
 
przyjaźń to braku czasu ofiara
wszystko się toczy wokół zegara
zostało tylko jedno – cierpienie
w osamotnieniu stoi na scenie
 
chociaż i na tym da się zarobić
wystarczy tylko rannego dobić
zbyt łatwo zwodzić ludzie się dają
co prawdziwego życia nie znają
 
poprzez cierpienie przyjaźń i miłość
uczucia które w duszy się kryją
nagle otworzysz oczy na nowo
a reszta będzie szczęścia podkową
 
miarą czy wagą nie da się zmierzyć
co człowiekowi przyjdzie tu przeżyć

Pierwsza wersja. 

Głupiś człowieku, że wierzysz
Tylko w to co zobaczysz i zmierzysz,
Czy będzie to proste, czy krzywe
Ty uznasz to za prawdziwe.
A prawda nie zawsze na jaw wychodzi,
Niektórym kłamstwo gładko uchodzi
Nawet milość jest teraz na miarę
Ja ci biżuterię, ty mi zegarek,
Słowo „kocham”, potwierdzasz prezentem
Nie wystarczy już zwykłe trzymanie za rękę.
Przyjaźń, to kolejna ofiara,
Braku czasu, zepsutego zegara.
Tylko jedno - cierpienie
Pozostało samo na scenie
Choć i na tym da się zarobić
Wystarczy tylko leżącego dobić.
Łatwo zwieść się dają
Ci co życia nie znają
Cierpienie, przyjaźń i miłość
To w nas one się kryją
Ten ból, radość i chwila,
Jak kolec w sercu,
Niczym trzepotanie motyla,
po ramieniu poklepanie,
gdy coś złego nam się stanie.
Ni miarą, ni wagą nie da sie zmierzyć
Co człowiekowi przyjdzie przeżyć...