Gdyby drogi umiały mówić, nic by nam nie powiedziały.

     Bo czuły drgania wrzasków kobiet gwałconych po nocy, gdy wszyscy niby już spali. A piski radości dzieci? One skakały po namalowanych na jezdni kwadratach. Był ciężar wojennych gąsienic. I przytłaczająco puste stukoty. Wydawały je trzewiki destrukcyjnie tupiących matek. Spadające gwiazdy i upadli mężowie, wlekący pijane ciała po jezdni – wszystko leciało w otchłań. A gdy sępy się orientują, że wydziobały podeszwami większość powierzchni, rozbłyskują światła na dachach maszyn. I wlewają wrzący asfalt w głąb trzewi swoich Prometeuszów.

     – Gdyby drogi umiały mówić, nic by nam nie powiedziały – mówił operator walca – bo byłyby jeszcze dziećmi. – I ugniótł nową warstwę nawierzchni.

     – Jak zarzucisz na dziadka nowy kocyk, to nie odmłodnieje – odrzekła.