Ja nie znam takich słów,
wypalonych na bladych twarzach,
wyrytych skruszonym żelazem
na zakręconych łukach drogi.

Ja nie znam takiej drogi,
choć wyuczyli mnie jej na pamięć,
poskręcanej z bólu, zakrwawionej.
Rany świętości. Wiatr niewoli.

Ja nie znam takich wspomnień,
schowanych w umyśle zakamarku,
te przerażone oczy dziecka - i łzy.
Powiedzieć to trudno: wszystko skończone.

Ja nie znam takich myśli,
spalonych strachem, przysypanych gruzami.
Tam, gdzie my - tam i strach.
Nie, nie cofnę się - idę dalej.

Ja nie znam tego serca,
poszarpanego odłamkami i ''plastikami'',
zimnego jak oczu w tamten dzień.
Tylko zdziwienie, zaciśnięte zęby.

Ja nie znam tych rąk,
bez sumienia - splamionych krwią.
Ja - grzeczna dziewczynka, uczennica
świętej Księgi Ojczyzny. Ja - święty morderca.