kiedy przegrał
ze swoimi lękami
chowanymi do tej pory
w wewnętrznej kieszeni sumienia
upadł
a kobieta
oparta o framugę drzwi
której świetności
nie mógł przywrócić
nawet miejski malarz
przyklękła obok
i ciepłą 
lekko wilgotną dłonią
pogładziła jego twarz
pomyślał wówczas
że tak mogłoby wyglądać niebo
bo czemuż by nie
w bosych wędrówkach
wśród wyblakłych wspomnień
brzęk monety
strąconej z Olimpu 
stopą
któregoś z zapomnianych bogów
przywracał świadomość
i ożywało sumienie
krzycząc
jakby coś to mogło jeszcze zmienić
twarze zatroskanych staruszek
pochylonych nad nim
jak stado kruków
poruszały
bezzębnymi dziąsłami
i spadały na niego
modlitwy za zmarłych
niespodziewane
niczym grad w pogodny wieczór
i niebo
odetchnęło wreszcie z ulgą
że nie będzie więcej
zadawał trudnych pytań
w starych kościołach
przesyconych oddechem
kilku stuleci
ani w nocnej ciszy domu
gdzie Bóg
mógłby się rozgościć
w starym bujanym fotelu
gdyby tylko chciał
a tak
płaczą staruszki bez łez
i niebo
chmurzy się od wspomnień