Grota. Nie dochodzi tu światło słoneczne ani żadne inne. To miejsce poza czasem, poza przestrzenią. Pośrodku, rozpięta na łańcuchach przykutych do skały wisi postać. To oślepiony bóg a jest nim każdy mężczyzna. Sam się oślepił i sam się uwięził. Dla niej – bogini a jest nią każda kobieta. Tylko ona może go uwolnić, a zrobi to tylko wtedy, kiedy udowodni jej, że jest tego wart. Inaczej będzie cierpiał przez wieczność.

Rozdział I

Weszła do groty i stanęła przed nim. Nic nie mówili. Panowała absolutna cisza, nie dochodził tam żaden dźwięk z zewnątrz. W grocie oprócz nich nie było nic, żadnych roślin, zwierząt, owadów. Słyszeli tylko bicie swoich serc. W końcu spojrzała na niego.

- Biłeś mnie tysiące razy. - powiedziała beznamiętnie.

- Zabiłem dla ciebie tysiące razy. - odparł cicho.

- Zabiłeś i mnie tysiące razy.

- I umierałem za ciebie tysiące razy.

- Nie ty, twój duch. Twoje ego.

- To gorsze niż śmierć ciała...

- Zdradziłeś mnie tysiące razy!

- Poświęciłem dla ciebie wszystko tysiące razy.

- Jeśli ty tysiące, to ja miliony...

- Tworzyłem najpiękniejsze dzieła dla ciebie...

- Dla pożądania.

- Ja gorę! Pożądaniem do ciebie...

- Ha! Więc to nie miłość. Jedynie pożądanie.

- Nie! Nie jedynie... Jedno z drugim łączy się nierozerwalnie.

- Nie rozśmieszaj mnie. Czy Natura pożąda swoich dzieci? Czy fale pożądają wiatru? Nie, pożądanie to nie miłość.

- Więc czym dla ciebie jest miłość?

- Gdybyś kochał szczerze nie musiałbyś pytać.

- Zdradź czego oczekujesz, a zrobię to.

- Oczekiwałam, że sam będziesz to wiedział. Ale nadal nie wiesz. Więc wrócę za tysiąc lat, może wtedy sam odpowiesz.

I odeszła w ciszy. Nie próbował jej zatrzymać.

Rozdział II

- Wróciłaś.

- Oczywiście...

- Żeby dalej mnie dręczyć?

- Żeby poznać odpowiedź.

- Dla ciebie nie ma dobrej odpowiedzi. Nigdy nie było.

- Ona była już przed nami. Tylko ty do tej pory jej nie zrozumiałeś.

- Nie sposób zrozumieć czegoś czego nie da się określić.

- Można próbować.

- Próbowałem na setki sposobów. Tworzyłem sztukę w hołdzie dla ciebie, rezygnowałem z bogactw, oddawałem je tobie, kłamałem dla ciebie, zabijałem dla ciebie! Poświęciłem miliony...

- Tak, ale nigdy siebie.

Nie wiedział co odpowiedzieć, nie mówił więc nic.

- Teraz pójdę. - powiedziała cicho odwracając wzrok. - Za tysiąc lat może zrozumiesz.

I odeszła w ciszy.

Rozdział III

- Znów tu jesteś...

- Tak...

- Dlaczego wróciłaś?

- Tęskniłam.

- Za mną?

- Za wszystkim.

- Za pocałunkiem?

- Tak. Za bliskością.

- I za wspomnieniem.

- Tak...

- Pamiętasz pierwsze spotkania?

- Pamiętam.

- Pierwsze spojrzenia?

- Pamiętam wszystkie.

- Pocałunki...

- Spacery...

- Rozmowy...

- Śmiech...

- Dotyk...

I zamilkli. I uwolniła go, biorąc w ramiona.

- Czy wiesz, że teraz wszystko zacznie się od nowa...? - zapytał.

- Tak, wiem. Ale warto. - odpowiedziała szeptem.

I odeszli w ciszy.