Myślę, że dobrze byłoby jeszcze przemyśleć pierwszą część wiersza, Evo, bo dość niezręczna i jakby mało spójna. Dopiero potem wiersz nabiera płynności.


Niezręczny ten podkreślony wers, w dodatku bursztynowe/odchodzi wpada na siebie lekkim rymem.
Zwracaj uwagę, by nie nadużywać "jaków" - jest również w końcówce wiersza.


Powtórzenie. Przydałby się jakiś synonim.

Dobrze byłoby też, na koniec, poeksperymentować z wersyfikacją - mam wrażenie, że mogłaby się okazać lepsza od obecnej.


Podoba mi się to zakończenie.

Miłego.

Evo,
wzruszający wiersz.
Początek wymaga jednak warsztatowych korekt. Pobawiłem się nim odrobinkę - z wielką przyjemnością bo wiersz piękny. Ot takie niezobowiązujące sugestie.

Serce bursztynowe,
nabrzmiałe przenikającym światłem,
promieni uwolnionych przez spłoszone chmury
już nas widzę w mirażu oazy na złotej pustyni
odziani w len składamy pokłon
budzi mnie westchnienie północy i rozwiewa
przeczucie prawdy.

Może któryś z pomysłów Ci się przyda?