Z Tobą, Leszkowaty Lechu, zawsze miałem problemy ze smużeniem.
Noe jednak mnie przekonał do Twoich twojaków poetyzujących po krawędziach.
Bardzo dobry tekst!
Bardzo.

Chyba poczytam Cię znowu od początku.
Lub jakoś takoś.

Też świeć i nie ustawaj.

Chm. Powróciłem tutaj, aby po raz pierwszy wystawić komuś cenzurkę.
Co za wstyd!..
Leczaj, niech się dzieje i wyprawia.

O smużeniu...
Lecimy – rzecz pierwsza: nie czuję się ekspertem w dziedzinie poetyzowania. Wcale. Nic a nic. Czytam namiętnie tylko paru poetowych, resztę traktuję jak biernych naśladowców (usp!), którzy zapewne doskonale się przy tym bawią, ale raczej to wszystko, co się z tego rodzi i wyrasta.
Dlaczego? – mam paru kumpelów i kumpele, które (którzy) z namaszczeniem ćwiczą się w zapisie słów i słówek. Troszkę sławnych, troszkę poszukujących sławy, innymi razy – oczekujących jedynie uwagi lub najprawdziwszej litości. Bywa i na takie strony. Powaga.
Kiedyś zostałem w to wtajemniczony. Ujrzałem rzecz wspaniałą – bierzesz „dobre” literki, najlepiej prozę, bo wtedy nikt cię nie posądzi o kradziejstwo, lub prawie nikt, potem wybierasz z tych „dobrych” literek „dobre zdania”, wpisujesz je w swój schemat, ubarwiasz, dostosowujesz do zapisu treści i już. Gotowe poetyckie cacko. Można na konkurs jakiś, można na forum owakie, a nawet na tomik się nada.
Takie – hulaj dusza, kropki nie ma.
Czytając każdy poetycki zapis próbuję o tym zapomnieć, ale czasami coś mnie ostrzega, że to wciąż funkcjonuje.
Gdy dostrzegam zdanie, frazę lub zwrot, który kiedyś mnie już dogoniły lub złapały, strzelam focha i na autora i na całe jego niby poetyzowanie.
Przeszkadza mi również fakt, że ktoś za często posługuje się tym samym schematem. Raz się udało, może uda i kolejny.
Powtarzam – nie jestem ekspertem, ani nawet recenzentem amatorem. Po prostu chce mi się czasami przeczytać jakiś ciekawy fragment czyjegoś zamyślenia lub poszukiwania czegoś co niby jest, ale czego nie każdy dostrzega. Takie byle co, lub co byle. Kaprys znudzenia lub zwykła ciekawość. Zwał, jak zwał.

Teraz smużenie u Leszka Pana Leszkowatego...
Trafiłem na Twoje literki już dawno. Gawędziłeś często, więc instynkt ostrożnego nakazał mi skontrolować rzecz u źródła samego.
Poczytałem, przedumałem, wyszło mi raz tak, a raz inaczej.
Aż wreszcie trafiłem na „Przyczynek Noego”. Oooo... Po trzecim czytaniu uznałem, że to już było, a raczej, że tak już było. Zapis znany, niby sonet współczesny, zdania znane, niby skądinąd zaczerpnięte, myśl fajna, ale czy nowa? Nowa???
A ponieważ znałem i zakręciłem się kiedyś wokół takiego „Ludzie giną dlatego, że nie potrafią połączyć początku z końcem”, trafiając na Twoje „Woda oczyszcza, łącząc koniec z początkiem”, pomyślałem – dlaeczego nie. Napisane fajnie. A nawet to zasłyszane gdzieś i kiedyś w pieśni barda: „Co świt w oczach żony widziałem konające słońce” przestało mi przeszkadzać i uwierać w kąciki ślepiów.
I dlatego właśnie złamałem swoje durnowate, patrz: upierdliwe – NIE BO NIE, i nagrodziłem ten wiersz - pierwszy, i chyba ostatni raz w żywocie, najwyższą oceną. Tak mi się po prostu zachciało. Żaden wyczyn, nic wartego podkreślenia, dla mnie jednak wyłom w postanowce. Ogromny. Fu.
Przy „Joannie d’Arc” tego samego nie uczynię jednak, ponieważ jest to gorsza wersja „Noego”. Sorka. Wiem, że wiedza nagradza, a czasami nawet kształci, ale ten schemat zapisu, myśli i układu słów sprawdza się tylko jeden raz. U mnie. Inni wiedzą swoje. Niech im się więc pisze i pisuje.
I na koniec – nie ma wśród pisacieli-nas-tutaj na PP mistrzów nad mistrze.
Każdy z nas jest raczej przeciętnie przeciętny. Sprzedam jednak swój uśmiech każdemu, kto spróbuje być choć przez moment lub fragment oryginaly i „swój”, nie cudzes nad cudzesy.
Ty dla mnie byłeś kimś takim w „Noem”.
Brawo. Poklask.
I to by było na tyle. Już mi się paluchy zmęczyły od tego bamba ramba. Bez gniewów.

Pisuj. Poczytam.
Pozdrowionka.

Głównie żabojadowa poezja mnie nakręca, i klasyczna, u nas Herbercik, Wisława Pani, mistrz Zagajewski, proza Żukrowski (gdyby ów pisywał poezyję kosmosy by spłonęły!, ale zachciało mu się być pajacem słowotoku, ech) - to PIERWSZE.
Ja nie pisałem o warsztatach literackich tylko o pisankach niby literatów. Na żywca widziałem jak to się wyprawia i laurki zbiera, potemami - DRUGIE.
TRZECIE - na Twoje. Cykl, zgoda. Wygrał Pan.
CZWARTE - disco polo zapoczątkował chyba Polsat, a teraz podkupiła to tzw. reżimowa TV by naród drygał i kicał po ichniemu. Kursywy znaczą szlaki Watersa i Alkmaiōna z Krotonu, Greka bardzo mądrego, choć pomarłego czort wie dlaczego i po co.
PIĄTE - "ty" to nie "ta". On jest chłop. Real kusi, ale łażę jak potłuczony. Wstyd mi się takim okazywać realności.


Ale miło było. Fakt.
I smuga, znikł.