Archipelag (fragment)

(…)

Klękając, chwyciłem się twojej sukni,

I jej czerwień była ostatnim kolorem życia,

I kiedy dalej padałem, krzyczałem: nic do ukrycia!

A oni szarpali jej włosy, wyrywali jej oczy,

Po torowiskach szaleństwa na wschód jam poszedł,

We drewniane kalosze, płaczem mnie otuliłaś,

I jam zapłakał przy twojej sukni,

I drutem kolczastym nie tym mnie przytuliłaś,

Jam był wolny przy ustach twoich,

Kiedy pozamieram? – ponoć otworzą piekła,

Na drugą stronę przepłyną tratwą, i zamówię im różowe,

Nieróżane wino,

A sam przy czerwonym będę płoną, ogniem trwałym,

Ogniem jędrnym twoich piersi, jam doskonały – ty pieścisz,

Wiesz, usta mnie czerwienią zawsze ogarniały,

A widzę prawdziwe znaczenia, co niepojęte, i co niewidzialne,

To co zawsze ze szczęścia – bo jakże inaczej,

Nie dbać o sensy, nie dbać o kolejności dnia i nocy,

Któż zadba o sens, kiedy my w szarościach?

Nie tylko nocy, ale powiedzeniach o świcie w prochu,

Bo nie widać aby strudzony zaprzestał swojego wyroku,

O tym, co niekiedy czyniąc pozawijał wszystkim palce,

Abyś i ty nie  mogła dźwięków powygrzebywać ze mnie,

Na polskiej harfie i na cytrze – ty harfa jedyna,

Krzyczę dalej, nie mamy nic do ukrycia!

W eksodusie sadziłem kartofle dla przetrwania w znakach,

I grałem w pokera przy tłustym stole, niby czasem miałem coś do wygrania,

Wiesz kochanie, jak idzie w życiu w brudzie i mozole,

Ale już nie pamiętam zapachu alkoholu – siwej wódy,

Zielonej kapusty, czasem zielonego grochu, nie moje ułudy,

Niby landu – pływam ja na szerokiej strofie oceanu,

W blaszanych kubkach po konserwach, zjełczałego smrodu,

Ani kwiatów nie było, alem zawsze ci darował, kiedym myślał o tobie,

Że powrócę, nie tylko sam – ale dla przyszłości, i nie grały patefony,

Pompatyczne pieśni – takie do pracy zachęty i w zapomnienie,

Rzucałem to całe podłe psów zapchlenie, rzucałem i rzucę ponownie,

Gdybym musiał i miał zasnąć niespokojnie.

(…)

czerwiec, 1994