Czy to wiersz o miłości? Bo nie do końca rozumiem.



Dusza i duszy- powrórzenie i wydaje mi się, że te wyrazy stoją zbyt blisko siebie, robi się masło maślane.



To samo. Może zastąpić to słowami "Gdy dusze siebie zapragną"?/ "Dotkną się nazwajem"?



Woda nie ma dna... woda jest cieczą, raczej rzeka by tu pasowała, albo jakikolwiek inny zbiornik wodny.



W całym wierszu jakoś mi kamienie nie pasują... Takie te kamienie oderwane od całości, woda w sumie też, bo co ma woda i kamienie do miłości? Nie widzę, przynajmniej ja, żadnego związku.



Wiadomo, że jak wszystkie- to wszystkie na świecie

Napisałabym ten wiersz na nowo, przerabiając go
Pozdrawiam, Yenn.

(...)

Pozwalam sobie zinterpretować Twój wiersz, tak jak sam go odebrałem:

Gdy dusza zapragnie duszy, – któż tego nie wie
ocean myśli z brzegów wystąpi. – dla ciebie

Gdy dusza dotknie duszy, – zawsze tak bywa
woda dna mieć nie będzie. – szczęście to głębina *
Kamienie przemówią, – gdybyśmy umilkli **
a wszystkie dźwięki świata zamilkną. – w głębi.


* w mojej interpretacji: być może nawiązujesz do Łk 5 4:

5 Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» - Duc In Altum.

** w mojej interpretacji: być może nawiązujesz do Łk 19 39-40:

39 Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: «Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!» 40 Odrzekł: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą»


Bardzo dziękuję za Twój wiersz.