***( Są królowe w czasie buczynowym)

Są królowe w czasie buczynowym,

Na kołderce w jesieni czystej,

Tam do nieba z ziemi dalej,

W pokochaniu dali przejrzystej.

Zachwyt ramion u ciebie wymawiasz,

W raniach motylich ziemskie sprawy,

I obłokami sobą szczytem otulasz,

Po drogach, po ścieżkach kochanych.

Chmurnieją obłoki po wierchach kamieni,

A ja na ścieżce do szczytu,

Po kamieniach tężnieją ludzkie sprawy,

Ludzkie sprawy, boskiego niebytu.

A ja śpiewam po dolinach zielonych,

I bym usnął we wniebowstąpieniach,

I bym ciebie ciągle doganiał,

I był jeden w kamieniach.

A w schronisku nad Morskim Okiem,

Podają sen i herbatę,

I w kominku śpiewa gitara,

Taka jedna, taka jedna w swaty.

Bo zmęczenie nie zanuci z dróg,

I w piosnkach powie: raj,

I nie wieczny spoczynek gra,

By mi w duszy zachwyt wiecznie łkał.

Tak się snuje zeszłoroczny wiatr,

Tak wspinaczkom w czarnych wodach głębiach,

W rosie olśnień i zachwytów traw,

Tam bym w oku głębi sięgał.

Tak się snuje zeszłoroczny wiatr,

Są królowe w czasie buczynowym,

Na posłaniu jesiennych dat,

Moją miłość i ty mi wypowiesz.

kwiecień, 2017