Drżące z chłodu zbliżamy się do wejścia. W progu stoi Jan Nowicki z puszką w dłoni. Po kolei wkładamy banknoty do  skarbonki. Jan w uszatej czapce i krótkim kożuchu śmieje się i  dowcipkuje. Hipnotyzujący głos przyjemnie drażni ucho.  Spoglądam i widzę nadal piękną twarz prawdziwego mężczyzny. Uśmiecham się i żałuję, że nie mam już pieniędzy. Za drzwiami  dotyka nas ciepło, tajemy. W półmroku zajmujemy miejsca.

Błyska światło i rozpoczyna się przedstawienie. Młodziutcy aktorzy porywają młodzieńczym optymizmem.  Dwoją się i troją na scenie, błyskawicznie przedzierzgając się  z jednych postaci w drugie. Najpierw aniołowie później ekipa lekarzy, a innym razem zwykli ludzie wybrani z tłumu. Główny bohater, złodziej samochodów  umiera, a jego serce wszczepione  zostaje komuś innemu, bogatemu biznesmenowi, któremu ukradziono mercedesa. Nie zastanawiam się nad wymową spektaklu, liczy się serce. Grzmiące oklaski wieńczą spektakl. Nie wiem czy wychodzimy z niego mądrzejsi. Stara prawda nie zadziwia, ale i też nie traci na popularności. Jedni kradną  najnowsze  modele samochodów  a inni zabierają  żywe serca.

Przychodzi pora na licytację  piernikowego ciasta, serduszek Owsiaka. Nie brakuje  chętnych. W niedługim czasie serca zostały rozparcelowane  pośród publiczności. Jeszcze pamiątkowe zdjęcie, które pomoże uwierzyć  w ludzką dobroć.  Światełka rosną w naszych piersiach, coraz wyżej i wyżej, dosięgając nieba. Jest nam coraz cieplej, cieplutko.