Piękny wiersz. Daje poczuć co może czuć kobieta, której życie stało się w czekaniem.
Aż chciałoby się napisać przekornie.
Nie czkajcie bezczynnie trwoniąc bezsensownie swą młodość i urodę czekając na głupców, którzy was porzucili dla wojny i tułaczki. Przeżyjcie swoją porcje życia tu i teraz nie odkładając go do zamrażarki na potem, od pierwszego do ostatniego kęsa, bo dokładek nie będzie.


Mi się zdaje że z zamkniętymi oczami czuje się jeszcze bardziej i powinno być raczej "zapatrzona", ew. z uzupełnieniem w co zapatrzona: niebo, słońce przeszłość a może co jeszcze innego bo czy można na pewno wiedzieć w co Penelopa się zapatrywała?

Podoba mi się Twój wiersz, głównie przez swoją sensoryczność i obrazowość - bardzo sugestywne zwłaszcza w motywie okna, otwarcie którego daje bohaterce poczuć smak Odyseuszowych wędrówek i towarzyszących im niedogodności i niewygód, lecz nie pozwala zakosztować ich w pełni. Takim oknem bywa tradycja, każąca kobiecie pełnić rolę westalki - strażniczki domowego ogniska - a wyskoczenie z tego okna zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem, mimo to warto próbować na drodze do własnej niezależności.

Serdeczności

Hej, Ajw! Dawno Cię nie czytałam.

Nakreśliłaś subtelny obraz braku, tęsknoty.
Dużo w literaturze uwagi poświęcono Odyseuszom. Penelopom znacznie mniej. Bo cóż takiego wielkiego robią? Czekają, trwają. Karmią się nadzieją, żalem i tęsknotą. Robią zwykłe rzeczy. Mało kto rozpoznaje w nich heroizm, a dla mnie to one są bohaterkami. Rzesze wiernych Penelop czekających na powrót swoich Odysów z obojętności, chlania, zdrady czy innych Troi.

Piękny wiersz do wielokrotnego czytania.