tekst zrozumiały i przesłanie łatwe do odczytania, masz więc łatwość w wyrażaniu myśli, co u mnie nierzadko szwankuje.
Wykonanie... Płynne tak, że brakuje wielu przecinków, np:

brak rozdzielenia orzeczeń "przechodzi" oraz "tworzy", przed którym musi być przecinek. Dla płynnego czytania nie będzie także przeszkadzał drugi po "emocjonalnie", gdyż jest to dookreślenie dla dalszej części zdania.
Dalej masz podobnie.
Spróbuj przed publikowaniem skorzystać z ortograf.pl. Takie błędy wyłapuje, chociaż nie nadmiar przecinków. Ty jednak cierpisz na niedobór, więc będzie bardzo pomocny.
To nie trolling, a życzliwość. Mnie także go polecono. Przy komentarzach nie korzystam
Pozdrówka

Ja, ogólnie rzecz biorąc, mam słabość do żałości autora, skierowanych w stronę czytelnika. Sam tak piszę, czasem mi się to udaje, czasem mniej, czasem w ogóle. Pozwolę sobie zatem określić kilka kluczowych błędów, które mnie, osobiście, uderzają.

Jest pewna granica pretensjonalności, którą bardzo łatwo przeciąć. Między opisem a bezsensownym "jojczeniem", by użyć takiego kolokwializmu. Dla mnie właśnie było bardzo blisko tej drugiej strony barykady. I to nie jest tak, że bardzo chcę krytykować przesłanie, nomen omen dość proste i wcale nieskrywane, co nie buduje napięcia zupełnie. Problemem, przede wszystkim, jest sposób prezentacji tekstu i ten najbardziej zaskakuje. Zakładanie z góry, że kogoś obchodzi to, co piszesz jest bardzo zastanawiające, gdyż mówisz do nas jakbyś nas znała. Pewnie, zabieg stylistyczny, formuła tekstu musi się czegoś trzymać, lecz uważam, że to bieg w stronę oratorstwa niż tekstu pisanego. A ja oratorstwa nie lubię.

Stawianie pytań na początku tekstu jest po prostu cliché i nie wprowadza to pewności opowiedzenia historii, a, znowu, "jojczenia". Miało wyjść "Mam tak samo jak Ty", prawda? Nie umiem się z Tobą przez to utożsamić, potrzeba mi jakiegoś wstępu, czegokolwiek do zahaczenia byśmy mogli się porozumieć.

Prezentacja tekstu też jest małym problemem. Wielokropki, bezsensownie, oddzielone spacją, słowa po nich rozpoczyna się jak nowe zdania. Brak przecinków został potwierdzony, ale rzuca się też potworne makaronizmy.



Przecież z tego można zrobić kilka, bardzo ładnie ułożonych zdań, po co ciągnąć? Tego nie da przeczytać się jednym oddechem. No chyba, że się nurkuje, bardzo głęboko, w poszukiwaniu tych rybek ze światełkiem nad głową. Inną sprawą jest też sama prezentacja tekstu. Po co to rozdzielenie między "Ja mam tak codziennie." i resztą akapitu? To pompatyczne, za bardzo krzyczy "Weź się skup na mnie!". Szczególnie, jeżeli spojrzymy na fakt, że już w dalszej części tekstu coś takiego się nie pojawia. Jednocześnie nie dajesz mi nic, by się na Tobie skupić, by Cię zrozumieć, bo Cię nie znam, nie znam Twojej historii życia/przeżyć/czegokolwiek.

Ostatecznie dobijają mnie dwie, bardzo istotne rzeczy.



Z przykrością stwierdzam, że czyta się to równie interesująco jak informacje o tym, że woda gotuje się przy stu stopniach Celsjusza. Ten fragment zupełnie mnie wybił i spowodował do napisania tego komentarza - dlaczego taka nadmierna dosłowność? Po co to komu? Za co? Za ile? Dla mnie można byłoby to zdanie urozmaicić, nie precyzować aż tak bardzo. Jak przeczytać coś takiego to nie da się poczuć, jakby tekst do mnie mówił coś subtelnego. Ten fragment rzuca się tak w oczy, że aż krzyczy o atencję co, moim zdaniem, jest zupełnym zepsuciem koncepcji reszty utworu.



...Brawo? No nie wiem, sam nie do końca rozumiem kwestii pisania czegoś takiego. Znowu - oratorstwo. "Złoty Ludu, całujcie moje stopy, patrz jaka to jestem wspaniała, że dla Was piszę, dajcie mi swoją atencję". Przepraszam, ale nie umiem tego inaczej odebrać. Sama tak piszesz, wprost czy nie wprost.

Chciałbym kiedyś więcej tekstów mówiące o autorze, bez tworzenia jakiś szalonych historyjek, coś precyzyjnego, o nim, o jego życiu. Czuję, że formuła ta mogłaby, z czasem, wyrosnąć na coś całkiem przyzwoitego. Niestety, na ten moment, ten tekst czyta się jak gloryfikacyjny samogwałt, na prezentacje siebie jako kogoś ultra-innego, kogoś specjalnego. Nie kupuję czegoś takiego i, na ten moment, nie pochwalam takiej próby literackiej. Co nie znaczy, że nie powinnaś próbować. Po prostu na ten moment dolna półka wydaje się być oczywistym wyborem. Życzę szczęścia w dalszym pisaniu!

Z jednej strony bardzo ciesze się, że tak emocjonalnie podchodzisz do pisania, z drugiej martwię, że to utrudni Ci własny rozwój.
Całkowicie zgadzam się z opinią Decanda. I żeby nie powielać jego uwag strony merytorycznej, dodam, dlaczego utwór w ogóle mnie nie chwycił.
Widzisz, Assi, mnie zupełnie nie interesuje Twoja wena, czyją masz, czy nie i jak wzniosłe jest dla Ciebie pisanie. Nie interesuje mnie, czy czytasz literaturę klasyczną i co Cię inspiruje. Gdybym chciał to wiedzieć, przeczytałbym Twoją biografię, autobiografię lub obejrzał film dokumentalny w telewizji.
Sięgam po beletrystykę, aby poznać wymyśloną przez Ciebie OPOWIEŚĆ, nowy świat, obyczajową historię. Byś porwała mnie swoim pomysłem, bym zatracił się w utworze i odciął na chwilę od rzeczywistości wokół.
Ciesze się, że piszesz dla nas. Czekam więc, aż coś napiszesz.
Pozdrawiam.

Witaj, Assi
Twój tekst rozumiem jako swego rodzaju prezentację autorską. I dobrze, że podzieliłaś się z nami odczuciami. Ale nie o treści będę mówić, ale o kwestiach technicznych.
Zaczniemy od powtórzeń.

Wiem wiem, celowy zabieg. Ale czy na pewno taki zapis dobrze wygląda w tekście, wyliczanka na otwarcie?

Sporo tych zaimków, warto wyzbyć się kilku.

Powtórzenia obok siebie. Poza tym pierwsze zdanie ma niezrozumiałą konstrukcję, zagmatwałaś proste pytanie. Pytasz bowiem:
Czy moje pióro lekkim jest dla odbiorcy? Każdy z Was, czytając musi sam ocenić.

Trochę nie rozumiem, ale czasem tak mam Nie rozumiem dlaczego najpierw zapewniasz, że

a za chwilę mówisz

Nowe treści, rozumiem jako zdania i historie. Emocje, z kolei utożsamiam z uczuciami. Dlaczego więc silny ładunek emocjonalny( splecionych w zdania wyrazów) ma dać tekst mniej lub bardziej zabarwiony uczuciami. Jeżeli ładunek jest silny, jego siła jako nośnika uczuć powinna być wyłącznie duża, oczywiście jeśli chcesz zachować słowo "silnie" w pierwszym zdaniu. Przy samym "emocjonalnie", bez owego silnie" drugie zdanie jest logiczne, natomiast w takim zapisie trochę mi się jedno z drugim kłóci. No, taki słoń, co rodzi mysz

Tu mamy dość obrazowe pokazanie autora w procesie twórczym. Pewnie jestem czepialska, ale widzę tu nie tyle twórcę, ile kogoś kto kompletnie nie wie, co ma napisać, i czeka co mu ślina na język przyniesie. Czy na pewno tak chcesz pokazać proces własnego tworzenia? Pomyśl przez chwilę, czy naprawdę nie wiesz, jaki tekst powstanie, gdy siadasz do komputera. Nie wiedziałaś nawet, że powstanie ten, który właśnie komentuję? Ot, tak się sobie napisał? Nie ma zamysłu i jego twórczej realizacji? Naprawdę chcesz nam powiedzieć, że pisanie polega na siadaniu przy komputerze i czekaniu na "wodospad słów"? A może jest tak, że słowa są w Tobie i niecierpliwią się by wskoczyć na ekran, a Ty nimi rządzisz, bo przecież chcesz powiedzieć dokładnie to, co chcesz, opowiedzieć taką, a nie inną historię, a te małe diabły mają karnie stanąć w szeregu i czekać na swoją kolejkę i miejsce w zdaniu? To nie zarzut, jedynie sugestia do przemyślenia.

Miało porwać, mnie nie porwało, niestety. Zbyt pompatyczne, jak dla mnie, zestawienie słów.
Oczywiście Assi, wszystko, co napisałam to wyłącznie moja opinia, możesz się z nią zupełnie nie zgadzać, ale zawsze warto poznać zdanie odbiorcy.
Życzę Ci wielu świetnych tekstów i nie wątpię, że takie napiszesz, bo wiesz, po co jest klawiatura. Czekam niecierpliwie
Pozdrawiam serdecznie

Twoje próby są ciekawe, a nie żałosne. Nie oceniam utworów w ten sposób. Prawdą jest, że przemawia przeze mnie przede wszystkim pragmatyk. Rzeczywiście patrzę pod kątem, czy utwór ma szansę się gdzieś ukazać, czy nie. Twój poprzez swoją tematykę będzie raczej niszowy, ale szlifowania warsztatu nigdy dość. Tak więc pisz jak najwięcej.
Co do myśli krążących po głowie, spróbuj je "okiełznać" i wrzucić w jakąś historię. Spontaniczne pisanie, co w sercu gra, jest ok., tylko (raczej) nikt tego nie kupi.
Pozdrawiam.