Zbyt długa gra w szachy - Prolog - DanielKurowski1
Proza » Fantastyka / Science Fiction » Zbyt długa gra w szachy - Prolog
A A A
Od autora: Na gruzach ongiś potężnego imperium cztery obce sobie narody próbują odbudować dawną potęgę kraju. Młody cesarz zawiera niebezpieczny sojusz, który przyniesie za sobą niewyobrażalne konsekwencje. Potomek starożytnego ludu wyrusza w niebezpieczną podróż po kontynencie podziwiając ruiny dawnej cywilizacji. Dawne zagrożenie budzi się do życia, a zapomniani bogowie ustawiają swoje pionki na szachownicy.
Klasyfikacja wiekowa: +18

   PROLOG

Eksploratorzy pędzili konno przez śnieżny krajobraz Fraycji już od trzech dni. Dwa księżyce i tysiące gwiazd świeciło wysoko nad ich głowami. Dwudziestoletni eksplorator Anwill odwrócił się na chwilę i ujrzał niebieskawą zorzę polarną, która przykuła jego wzrok. Nigdy w życiu nie widział niczego tak pięknego. Odwrócił głowę i skupił się podążaniu za na nieco starszym przewodnikiem ekspedycji, Oweinie. Przez mocno padający śnieg widział jednak jedynie jego ciemnozieloną pelerynę i brązowe buty. Czuł się przy nim bezpiecznie, chociaż ciągle czuł, że Strażnicy Świątyni zaraz ich dogonią i zabiją.

Jeszcze kilka mil i znajdą się w granicach Sklavinii. Wtedy strażnicy przestaną ich ścigać, gdyż klątwa nie pozwala im opuścić obszaru Fraycji. Jeszcze chwila i będą całkowicie bezpieczni. Czuł, że Księga Starożytnych schowana w jego plecaku podskakuje w rytm cwału konia i uderza w jego plecy. Anwill nigdy nie czuł takiego obowiązku, jak teraz. Dostarczenie artefaktu Cesarzowi Aelarowi było najpoważniejszą misją jaką mógł dostać eksplorator. Chłopak nie wiedział, dlaczego Owein zdecydował, że to on będzie nieść księgę.

Kilku innych eksploratorów jechało tuż za nim. Oni też trzymali w plecakach wszelkiego rodzaju notatki i papiery Starożytnych. Były one jednak o wiele mniej cenne, niż księga. Anwill w myślach wyobrażał sobie, jak dostarcza ją Cesarzowi. Wyobrażał sobie ucztę przygotowaną na ich cześć. Pieczoną kaczkę i świnię, gulasz, świeży chleb, ciasta, wino. Od dwóch tygodni jedli tylko suchy chleb i twardy ser, który popijali zimną wodą. Jednak pochwała cesarza, uczta i nagroda nie były dla niego najważniejsze. Najważniejsze było dla niego uznanie ojca. Anwill zawsze czuł się niedoceniony, a ojciec zawsze mu powtarzał, że do niczego się nie nadaje. Jednak teraz wypełniał specjalną misję dla samego Cesarza. Ojciec w końcu byłby z niego dumny, a dzięki nagrodzie nie musieliby harować godzinami na polu, żeby mieć za co żyć.

W końcu ujrzeli wielki szkielet Tytana - jednego z upadłych bogów - opartego na samotnej górze. Granica ze Sklavinią. Anwill wreszcie odetchnął z ulgą. Zaraz będą bezpieczni. Jeszcze tylko kilka chwil. Wtedy będą w Sklavinii, a potem tylko niecałe dwa tygodnie spokojniej drogi i będą w Cesarstwie Alaven oraz w złotym mieście Aramoor. Najpiękniejszym i największym mieście świata.

- Nie zwalniać! - krzyknął dowódca. - Zaraz miniemy granicę ze Sklavinią i tam zrobimy postój. -Musimy dać radę.

Słowo postój dla większości było wybawieniem i ulga. Byli zmęczeni, głodni i niewyspani. Chcieli, by to się wreszcie skończyło. Niektórzy nawet żałowali, że zgodzili się na tę misję. Zazwyczaj eksploratorzy przeszukiwali ruiny na terenie dawnego Imperium Roemii. Zawsze były opuszczone i zniszczone. Jednak świątynię we Fraycji zajmowały jakieś dziwne moce, które wybiły połowę ekspedycji, zanim znaleźli bibliotekę.

Nagle Anwil usłyszał krzyk i coś ciężkiego spadło na ziemię. Morrys i Pord, którz jechali tuż za nim padli martwi. Leżeli twarzami w śniegu, a z ich pleców wystawały strzały. Torba z notatkami leżały tuż obok ich ciał. Następnie strzały dosięgły innych członków ekspedycji, który jechali na samym końcu. Wszyscy zginęli.

- Nie zatrzymywać się! - krzyczał Owein. - Już prawie jesteśmy!

Anwill znów się obejrzał i zobaczył, że z tyłu nikogo już nie ma. Był tylko on sam z dowódcą. W zamieci śnieżnej widział kilka par święcących czerwonym blaskiem oczu. Strażnicy byli coraz bliżej.

Kolejna strzała wbiła się w ziemię tuż obok konia chłopaka. Następna spadła z drugiej strony. Chłopak zauważył, że lotka strzały dymiła. Musiała być nasączona czarną magią.

Owein zaczął zwolniać i zrównał się prędkością z chłopakiem. Z ust mężczyzny leciała para.

-Będziesz musiał sam zawieźć księgę Cesarzowi - powiedział Owein, podając Anwillowi swoją torbę. - Do stolicy dojedziesz cały czas trzymając się brzegu Orlicy. Wtedy przejedziesz przez Krwawy Most i będziesz na trafi prowadzącej do miasta. Mój koń nie może dalej jechać. - mężczyźnie zaczął łamać się głos. Wiedział, że jego koń zaraz całkiem opadnie z sił. - Kupię ci trochę czasu, Anwill. Dasz radę...

Nie zdążył dokończyć, gdyż kolejna strzała trafiła jego konia, przewracając ich oboje. Młody eksplorator patrzył na zajście z przerażeniem w niebieskich oczach. Dowódca leżał pod ciężarem konia i próbował się wydostać.

- Nie waż się zatrzymać! - krzyczał. - Dowieź księgę Cesarzowi...

Nad Oweinem pojawiły się dwie wysokie postacie. Jeden z nich silnym ruchem odrzucił konia na bok. Drugi złapał go za szyję, miażdżąc mu gardło. Owein wydawał z siebie zduszony dźwięk, a potem ciszę przerwało głośne pęknięcie. Strażnik upuścił bezwładne ciało ekspedytora i popatrzył się za Anwillem.

Chłopak zaczął modlić się w duchu do wszystkich bogów, jakich znał. W końcu minął słupy graniczne ze Sklavinią, głęboko wzdychając. Zatrzymał konia i odwrócił się. Przy kamiennych słupach stało kilka wysokich postaci, które trzymały czarne łuki. Dzięki bogom, nie mieli już strzał. Byli nienaturalnie wysocy, ich skóra była niebieska i do tego pokryta runami, które wyglądały jak głębokie blizny. Włosy i brody mieli całkowicie białe. Nikt z eksploratorów nie wiedział jaka to rasa i czym tak dokładnie są ci Strażnicy Świątyni. Istoty posłały mu ostatnie spojrzenia świecących oczu. Potem rozpłynęły się jak mgła.

Anwill zsunął się z konia nie mogąc utrzymać równowagi. Był tak przerażony, że nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Leżał tak kilka chwil i patrzył w niebo. W oddali znów zobaczył niebieską zorzę.

Nie mógł uwierzyć, że tuż przed granicą stracił wszystkich przyjaciół, których traktował jak swoich braci. Z drugiej strony dziękował bogom, że udało mu się przeżyć. Limit jego szczęścia został już chyba wyczerpany.

Krajobraz Sklavinii diametralnie różnił się od tego we Fraycji. Nie było tu śniegu oraz gołych skał i lodowych pustkowi. W oddali zobaczył las, w którym rosły wysokie sosny. Wokół niego rosła gęsta trawa z krzakami, która kończyła się przy słupach granicznych. Zupełnie jakby nalazł się w innym świecie.

Gdy czuł, że robi mu się coraz zimniej, wstał i zdjął swój plecak wyciągając z niego księgę. Było to grube tomiszcze obite brązową skórą, na której były wyryte nieznane mu litery. Schował ją z powrotem do plecaka, w którym miał resztki jedzenia i bukłak z woda. Wspiął się na konia i ruszył dalej.

Posłał ostatnie spojrzenie Tytanowi, którego szkielet siedział oparty o górę. Wyglądał jakby był z nią zrośnięty. Jego puste oczodoły spoglądały w stronę Fraycji.

Mam nadzieję, że już nigdy się nie zobaczymy - powiedział do siebie Anwill i ruszył w stronę gęstego lasu.

Czekała go jeszcze długa droga do stolicy.

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
DanielKurowski1 · dnia 04.02.2018 22:45 · Czytań: 337 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 2
Komentarze
Darcon dnia 04.02.2018 23:02
Jeśli chodzi o budowę, tak właśnie powinien wyglądać prolog. Wpuszczasz czytelnika od razu w akcję, to dobrze zarzucony haczyk na niego. ;) Podajesz też niezbędne minimum informacji, aby czytelnik mógł zorientować się w sytuacji. Jest młody bohater, są śmiertelni wrogowie i misja do wykonania. Bardzo ładnie. Nazwy własne brzmią fajnie, krótki opis świata także. Niestety gorzej jest z wykonaniem.
Cytat:
Eks­plo­ra­to­rzy pę­dzi­li konno przez śnież­ny kra­jo­braz Fray­cji już od trzech dni. Dwa księ­ży­ce i ty­sią­ce gwiazd świe­ci­ło wy­so­ko nad ich gło­wa­mi. Dwu­dzie­sto­let­ni eks­plo­ra­tor An­will od­wró­cił na chwi­lę głowę i uj­rzał nie­bie­ska­wą zorzę po­lar­ną, która przy­ku­ła jego wzrok. Nigdy w życiu nie wi­dział ni­cze­go tak pięk­ne­go. Od­wró­cił głowę i sku­pił się po­dą­ża­niu za na nieco star­szym prze­wod­ni­kiem eks­pe­dy­cji, Owe­inie. Przez mocno pa­da­ją­cy śnieg wi­dział jed­nak je­dy­nie jego ciem­no­zie­lo­ną pe­le­ry­nę i brą­zo­we buty. Czuł się przy nim bez­piecz­nie, cho­ciaż cią­gle czuł, że Straż­ni­cy Świą­ty­ni zaraz ich do­go­nią i za­bi­ją. Z nieba za­czął sypać śnieg.

Jak widzisz dużo powtórzeń w tak krótkim fragmencie. "Która przykuła jego wzrok" jest już niepotrzebne, napisałeś wcześniej, że ją (zorzę) ujrzał.
Cytat:
Oni też trzy­ma­li w ple­ca­kach wszel­kie­go ro­dza­ju no­tat­ki i pa­pie­ry Sta­ro­żyt­nych. Były one jed­nak o wiele mniej cenne, niż księ­ga.
Takie deprecjonowanie "kolegów" brzmi słabo. Wiadomo, on niesie księgę, ale nie umniejszaj od razu jego kompanom tekstem w stylu "reszta to tam jest na doczepkę". Nie musisz tak upewniać czytelnika, że księga jest bardzo cenna. Może o tym przekonać się później. Niech w prologu jest trochę niedopowiedzeń.

Dalej jest trochę lepiej, choć zdarzają się literówki i błędy stylistyczne.
Cytat:
Straż­nik upu­ści­ła bez­wład­ne ciało eks­pe­dy­to­ra i po­pa­trzył się za An­wil­lem.

Cytat:
Isto­ty po­sła­łu mu ostat­nie spoj­rze­nia świe­cą­cych oczu.

Cytat:
Zszedł z konia mo­men­tal­nie upa­da­jąc.
Zsiadł lub spadł, koń to nie schody. "Momentalnie upadając" w tym miejscu to masło maślane. "Spadł z konia", "Zsiadł z wysiłkiem", "Zsunął się bezwładnie z konia".

Ogólnie, całkiem przyzwoity pomysł i prolog. Choć wymaga dopracowania.
Pozdrawiam.
StalowyKruk dnia 07.02.2018 12:22 Ocena: Bardzo dobre
Ta wersja prologu podoba mi się bardziej niż poprzednia. Jedyny "zgrzyt", który naprawdę rzucił mi się w oczy, to:
Cytat:
W od­da­li zo­ba­czył las, w któ­rym na pierw­szy rzut oka rosły wy­so­kie sosny.

To nie brzmi najlepiej. Nie wiem, czy co do tego lasu masz jeszcze jakieś plany, ale wydaje mi się, że nie ma sensu wstawiać tego całego "na pierwszy rzut oka". Nie wystarczyłoby coś w stylu "W oddali majaczył sosnowy las"? To tylko taka drobna sugestia.
Teraz jestem naprawdę ciekawy, co będzie dalej.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:67
Najnowszy:wrodinam