"Adult Market" - głosił jarzeniowy napis na ogromnym, podświetlonym neonie dokładnie nad głową chłopca.
- Jakby to nie można normalnie, po polsku - mruknął pod nosem. - Niebawem wykupią nas z ostatnimi gaciami.
W zasadzie nie do końca rozumiał kto i kogo miałby wykupić, ale tak zawsze mawiał dziadek, zanim usnął w fotelu i już się nie obudził. Tak samo podobno mawiał też ojciec, zanim trzasnął drzwiami i wyszedł do innej pani, ale tego oczywiście chłopiec pamiętać nie mógł. Robił jeszcze wtedy w pieluchy, jak twierdziła mama. Kiedyś, tylko raz, zapytał o ojca. W dodatku, na swoje nieszczęście, spytał dziadka. Dowiedział się jedynie, że tamta pani była tańsza od matki. Biedny dziadzio musiał już wtedy mieć tę swoją dem... demo... demonicę. Nie zaraz, de... demencję. O! Tak to się nazywało! W każdym razie musiał ją już mieć, bo przecież ludzie nie mogą być tańsi ani drożsi. Ludzie nie mają ceny, jak towar w sklepie, takim jak ten.
Na przykład Róża. Ona przecież nie ma ceny. Jego Róża... Różyczka... Jak mogłaby być albo tania, albo droga? Róża to była po prostu Róża. No, może nie tak do końca po prostu. Róża była wyjątkowa, jedyna i... wspaniała. Miała już szesnaście lat i była prawie dorosła. Nosiła koronkową bieliznę, piła drinki i paliła takie długie, kobiece papierosy. Chodziła krótkich spódniczkach, a nogi miała długie jak... Przez chwilę szukał w głowie porównania. Jak nogi Róży, oczywiście - dokończył myśl w stanie nagłego olśnienia. Róża umiała się całować, tak z języczkiem. Nauczyła go nawet.
A on... On Różę kochał. Tak najbardziej na świecie, szaleńczo i romantycznie. Tak jak bohaterowie książek kochają damy swojego serca. Kochał ją ponad wszystko i ponad własne życie. Wyczytał gdzieś to zdanie i tak strasznie mu się spodobało. Tak, że nawet powtórzył je Róży. Ona jednak zaśmiała się tylko, tak czysto i perliście, jak tylko Róża potrafiła. Z początku zrobiło mu się smutno, że się z niego śmieje, ale zaraz zorientował się, jaki jest niemądry. Róża przecież kochała go. Fakt, nigdy tego nie powiedziała wprost, ale przecież musiała go kochać. Nie mogło być inaczej. Opiekował się nią i robił wszystko, o co go poprosiła. Kiedyś nawet napisał dla niej wiersz. Tylko... potem wstydził się jej go dać. Nie był przecież poetą. Był tylko chłopcem, a chłopcy nie potrafią przecież pisać wierszy.
Teraz też przyszedł tu dla Róży. To przecież oczywiste, że nie dla kogo innego! W innym wypadku po co szwendałby się po jakiś wielkich, przytłaczających marketach z kilometrowymi kolejkami do kas, w których siedziały znudzone i wściekłe na cały świat paniusie. Róża jednak czekała na prezent. Obiecał jej. Przyrzekł, że przyniesie jej najpiękniejszy prezent, jaki tylko uda mu się znaleźć. Poprosiła, by kupił jej coś wyjątkowego, a on nie mógł jej przecież odmówić. Odmówić? Róży? Cóż za niedorzeczność! Róża za to też mu coś obiecała. Powiedziała, że jak przyniesie jej naprawdę piękny prezent, nauczy go czegoś przyjemnego, co potrafią tylko dorośli. Tylko, że on wcale nie był dorosły. Róża jednak mówiła też coś o miłości, a kochać może przecież każdy, bez względu na wiek. On na przykład kochał Różę i bez dorosłości i pokazywania czegoś przyjemnego. Nie mógł jej zawieść. Przecież nazwała go swoim Małym Księciem i pocałowała w policzek. Jak mógłby wrócić do niej, bez najwspanialszego prezentu świata?
Tak więc czekały go wielkie poszukiwania. Wyjątkowy prezent dla wyjątkowej Róży... To musi być coś naprawdę, absolutnie niepowtarzalnego, cudownego, wspaniałego... tak jak sama Róża.
Pogrążony we własnych myślach chłopiec wyrżnął z całej siły w szybę kręcących się drzwi.
- Witamy Państwa serdecznie w nowo otwartej sieci Adult Market. U nas można kupić wszystko - odezwała się w głośniku znudzona paniusia.
Mały blondynek masując obolałe czoło wszedł, a raczej został wepchnięty przez prący przed siebie tłum, między regały z towarem. Przeciskając się przez rozentuzjazmowane ludzkie przeszkody przemierzał kolejne stoiska pełne produktów spożywczych, narzędzi ogrodniczych, sprzętów gospodarstwa domowego, chemii gospodarczej i artykułów biurowo-papierniczych. Rzeczywiście, zdawać by się mogło, że da się tu kupić wszystko. Nic z owego wszystkiego nie nadawało się jednak na prezent dla Róży.
Ileż, u licha, kilometrów mógł mieć taki market? Zadając sobie to i temu podobne pytania, szedł dalej powłócząc zmęczonymi nogami. Tyle stoisk, tyle produktów, tyle kuszących promocji i obniżek cenowych, a wśród nich... żadnego, ale to absolutnie żadnego wyjątkowego prezentu dla wyjątkowej Róży. Czego zresztą oczekiwał? Co tak niesamowitego mógłby kupić za te swoje marne kieszonkowe? Z pewnością nic, co zadowoliłoby Różę. Nic, na co Róża zasługiwałaby. Nic, co byłoby dla Róży wystarczającym prezentem.
Zatrzymywał się co jakiś czas. Spoglądał na kolejne przedmioty, kuszące plastikowymi plakietkami z imponującym, czerwonym napisem "Promocja". Może kosmetyk? Eee, lepiej nie. Jeszcze Róża gotowa pomyśleć, że uznał ją za nie wystarczająco piękną, skoro podarował jej coś poprawiającego urodę. To samo tyczyło się zresztą pachnących płynów do kąpieli, kadzidełek, świeczek zapachowych czy olejków eterycznych o niezliczonej palecie przyjemnych woni. Naturalny zapach Róży był przecież najpiękniejszy. Nie chciał czuć nic innego, gdy przytuli się do niej czy zanurzy twarz w jej płomiennych lokach. Więc może płytę z nagraniami ulubionego zespołu? Ale... jaką właściwie Róża lubi muzykę? Kiedyś puszczała mu kilka utworów na mp3 w telefonie. Gdyby zapytał ją wtedy o nazwy wykonawców. A tak... Trudno. Zresztą, to wcale nie był najlepszy pomysł. Z pewnością wiele jest rzeczy bardziej wyjątkowych i bardziej odpowiednich dla Róży. Na przykład coś ładnego do ubrania. Właśnie! To jest myśl! Róża wspominała kiedyś, jak bardzo chciałaby mieć takie wysokie kozaczki na szpileczce. Tylko... takie kozaczki pewnie kosztują więcej niż jego kieszonkowe. No to może bielizna? Róża powiedziała mu kiedyś, że mężczyzna powinien kupować swojej kobiecie seksowną bieliznę. Nie wiedział wtedy co to oznacza, więc zapytał, a ona ze śmiechem wytłumaczyła mu, że chodzi o taką skąpą i koronkową, najlepiej czerwoną. Tak! Kupi jej bieliznę. Była przecież jego kobietą, prawda? Ale... ale... jaki rozmiar mogła nosić Róża. Poczuł jak policzki pokrywają mu rumieńce wstydu. Jak mógł tego nie wiedzieć? Z drugiej jednak strony, skąd niby miał wiedzieć? Żaden trzynastoletni chłopiec przecież nie znał się chyba na damskiej bieliźnie. Żaden pewnie nie miał też swojej Róży.... On jeden miał i wiedział tylko tyle, że jego Róża ma duże piersi. Nic więcej, tylko, że duże. Zawstydził się jeszcze bardziej.
Krzyknął nagle wyrwany ze świata własnych myśli. Tym, w co tym razem rąbnął czołem, okazało się jedną z tych wielkich, plastikowych plakietek. "Promocja" - głosił czerwony druk. - "Pakiet na każdą okazję! Trzy w jednym! Po rozłożeniu kapelusza na dwie części, otrzymasz węża i słonia."
Chłopiec parsknął nie zaszczyciwszy rewelacyjnego produktu nawet przelotnym spojrzeniem. Obrócił się na pięcie. Przed oczyma wyrósł mu kolejny napis, drukowany identyczną, czerwoną czcionką. "Promocja. Kup skrzynkę, a baranka znajdującego się w środku otrzymasz gratis".
Nie... skrzynka z barankiem na pewno nie spodoba się Róży. Trzeba znaleźć coś innego. Coś, co Róża najbardziej lubi. Róża lubi... Róża lubi... Drinki! Tak! Róża lubi przecież takie kolorowe napoje po których z ust pachnie jej alkoholem. Dała mu kiedyś spróbować jednego, ale mu nie smakował. Widocznie chłopiec nie był jeszcze wystarczająco dorosły, by drinki mu smakowały. Tak mówiła Róża, a skoro Róża coś mówi, oznacza to, że z pewnością ma rację.
Skierował więc, nieco żywsze kroki ku stoisku z alkoholem. Wtedy dopiero przypomniał sobie, że jest przecież chłopcem, a takim chłopcom jak on nie sprzedaje się napojów alkoholowych. Na pewno się nie uda, paniusia przy kasie nigdy nie zapomina pytać o dowód, boi się o tę swoją znienawidzoną posadkę za marne grosze. Właściwie to chłopiec nie bardzo wiedział ile zarabia taka kasjerka, ale tak zawsze mówiła mama. A gdyby tak poprosił kogoś dorosłego o pomoc? Może znajdzie kogoś, kto zgodzi się kupić mu kolorowego drinka dla Róży. O! Na przykład tamten pan.
- Przepraszam. Proszę pana. Halo! Proszę pana, ja bardzo pana przepraszam, ale...
- Ssso? - wybełkotał mężczyzna. Potężnie zatoczył się odwracając i wpadł w regał z paczkami papierosów najróżniejszych marek.
- Nie przejmuj się - inny mężczyzna położył rękę na ramieniu zupełnie zdezorientowanego chłopca. - Pijany.
- Nie rozumiem.- mruknął chłopiec bardziej do siebie niż do stojącego obok człowieka - Po co ludzie piją tyle, żeby potem nie umieć utrzymać się na nogach.
Mężczyzna zaśmiał się chrapliwie.
- Żeby zapomnieć - westchnął.
- Zapomnieć o czym? - chłopiec ze zdziwieniem uniósł brew.
- No jak to o czym? O tym, że piją - odburknął poirytowany już trochę rozmówca.
- Nie rozumiem...
- Za mały jesteś gówniarzyk, żeby rozumieć. Czekaj, minie dziesięć lat albo dwadzieścia, a przestaniesz zadawać głupie pytania.
Po tych słowach, którym towarzyszyło lekceważące machnięcie ręką, człowiek odwrócił się i poszedł w swoją stronę, zostawiając skołowanego chłopca samego, z własnymi, coraz mniej jasnymi myślami.
Nim jeszcze blondynek zdołał się otrząsnąć, siła zderzenia popchnęła go ku regałom pełnym szklanych butelek. W ostatniej chwili ktoś inny złapał go za rękę i silnie pociągnął, ratując przed niechybną katastrofą.
- Uważaj mały - pouczył go szorstki, męski głos. - Tamtemu lepiej nie wchodzić w drogę. Król cholerny! Myśli, że nie wiadomo kto on. Wydaje mu się, że nawet nie musi patrzeć jak łazi.
- A... ale kto? O kim pan mówi? - chłopiec spojrzał na swojego wybawcę wielkimi ze zdumienia oczyma.
- No jak to, o kim. O tym Królu skubanym. Panoszy się to to i tylko by rozkazywał.
- Komu rozkazywał?
- Aj, mały, no nikomu. Komu on by tam mógł rozkazywać, obdartus taki.
- To jak rozkazuje, jak nie ma komu? - z każdą chwilą chłopiec rozumiał z tego wszystkiego coraz mniej.
- Aj tam, mały, nie mam czasu na głupie pytania.
- A co pan robi?
- Liczę.
- Co pan liczy?
- A co się liczy? Pieniądze.
- Ale po co je pan liczy?
- Daj mi już spokój, smarkaczu - warknął zapytany ze złością. - Mówiłem już, nie mam czasu na głupoty. Muszę liczyć.
Skołowanemu chłopcu udało się nareszcie wydostać z oblegającego stoisko alkoholowe tłumu. W głowie kołatała mu się już tylko jedna myśl. "Dorośli są dziwni". Chłopiec nie chciał dorosnąć. Jeśli miałby być taki jak tamci... pić, liczyć i rozkazywać nie wiadomo komu... Zdecydowanie wolał być chłopcem, który ma przecież swoją Różę i jest szczęśliwy. Stop! Właśnie... Róża! Z tego wszystkiego zapomniał o prezencie. Cóż, ten drink, to chyba nie był jednak dobry pomysł.
- Czego szukasz, chłopcze? - usłyszał nagle nad głową przyjemny kobiecy głos.
Spojrzał w górę. Przy półce z książkami, na drabinie, niemal pod samym sufitem, siedziała starsza już, siwiejąca pani, w granatowym fartuchu do kolan z logo Adult Marketu wyszytym na bocznej kieszonce. Uśmiechała się do niego serdecznie.
- Prezentu dla Róży - odpowiedział bez zastanowienia, odwzajemniając uśmiech.
- Dla Róży, powiadasz...
- Tak. Zna ją pani?
Kobieta z drabiny zaśmiała się trochę skrzekliwie.
- Czy znam Różę? A kto nie zna tej małej. Znam i ją i tyle innych jej podobnych, że sam byś nie uwierzył... - roztrajkotała się.
- Jakie inne?! - wybuchł chłopiec wchodząc pracownicy marketu w pół zdania. - Jakie podobne?! Przecież Róża jest tylko jedna!
Nad jego głową ponownie rozległ się śmiech, tym razem jeszcze bardziej skrzeczący.
- Taaak... Jedna... Naiwnyś chłopcze, boś młody. Z latami się nauczysz, jak to z nimi jest, tymi Różami i innymi takimi.
- Nie ma innych! Róża jest tylko jedna! Moja Róża!
- Chodź kochanieńki, chodź, ja ci pokażę, że tego kwiatu, to pół światu - rechocząc podstarzała kobieta zeszła z drabiny i nim zdążył zaprotestować wzięła go bezceremonialnie pod rękę i zaczęła prowadzić poprzez zawiły labirynt sklepowych regałów.
- Dokąd mnie pani cią... - nie dokończył.
To, co zobaczył sprawiło skutecznie, że dalsze słowa uwięzły mu w gardle. Przed nim, na tle czerwonych ścian oświetlonego w tej samej barwie pomieszczenia stały, jedna obok drugiej - Róże. Wszystkie długonogie, w krótkich, opiętych spódniczkach. Były wśród nich Róże czarne jak noc i złote jak promienie słońca. Były też Róże w różnych odcieniach czerwieni i pomarańczu. Róże mahoniowe i rubinowe i takie jak jego Róża r11; barwy ciemnej czerwieni burgundu z Bell Colour. Róże owe uśmiechały się do niego, puszczały oczka, trzepotały rzęsami, chichotały.
- Ale... ale Róża przecież... jest tylko jedna... jedna - mamrotał do siebie bezwiednie. - Moja róża... moja... jedyna... wyjątkowa...
Stojąca najbliżej, czarna i wysoka, roześmiała się w głos.
- Co mały, chciałoby się popróbować, jak to jest, być mężczyzną, co?
- Słucham?
Tamta roześmiała się jeszcze głośniej.
- No to jak? Pieniążki masz?
- Ale na co?
- Na mnie przecież r11; łypiąc z wyższością na koleżanki, Czarna Róża delikatnie ujęła jego rękę i położyła na swoim pośladku. - No, nie ma się czego wstydzić, mały. Ode mnie możesz się wiele nauczyć.
- Ale jak to na ciebie? Przecież ty jesteś człowiekiem, nie towarem na sprzedaż.
- Przecież jedno nie wyklucza drugiego. Jestem Różą i za odpowiednią cenę można mnie kupić, tak jak wszystkie Róże.
- Wszystkie? A moja Róża? Mojej Róży przecież nie można kupić!
- Można, można. Każdą można. To tylko kwestia ceny.
Jakby na potwierdzenie jej słów w głośniku znów odezwała się znudzona paniusia:
- Witamy Państwa serdecznie w nowo otwartej sieci Adult Market. U nas można kupić wszystko.
- Nie wierzę! Nie wierzę! - krzyczał. A może to tylko własne myśli odbijały się echem w jego skołowanym umyśle. - Chcę już wracać! Chcę wyjść! Chcę do mojej Róży!
Obraz rozmazywał się przed pełnymi łez oczyma. Świat wokół wirował. Światła, regały, czerwień ścian, skrzynka z barankiem, promocyjne plakietki... wykrzywiona w złośliwym grymasie twarz siwiejącej kobiety w granatowym fartuchu.
- No, no, Mały Książę, przecież mówiłam. Tego kwiatu pół światu, a tyś musiał sobie tę najdroższą upatrzyć. W dodatku cichodajkę. Te co to biorą w prezentach są najgorsze. Myślą, że są lepsze, bo nie biorą gotówki. A w rzeczywistości... Mój biedny Mały Książę... No, już, już, nie płacz. Po prostu dorastasz chłopcze. No, już dobrze. Nie ma co płakać, kiedyś trzeba dorosnąć, Mały Książę. A to dopiero początek, kochanieńki... dopiero początek...
- Ty Żmijo! Ty parszywa, stara Żmijo! Ja nie chcę dorosnąć! Nie chcę!
- Jesteś tego pewien?
Chłopiec skinął głową. Żmija skinęła również.
- Pracownik sekcji sprzątającej proszony na stoisko księgarskie - wymamrotał znudzony głos paniusi w głośniku - Powtarzam, pracownik sekcji sprzątającej proszony pilnie na stoisko księgarskie.