Oboje wiemy

Kiedy będę szedł po dywanie perskim,

Czerwonym księżycem,

Zagaszę słońca złote tarcze czernią,

W oczy – kochana – i lice popatrzę,

Jak w gwiazdy głęboko,

Przygasisz gwiazdy chórami swego nieba,

Żadna pycha niczyja –

Bez szacunku imion nie zaśpiewa.

Wtedy zapalę kubańskie cygaro,

Podotykam głębokiej czeluści,

Tam na końcu czasów,

W twoich oczach głębokich,

Królestwo powyścielam z mojej opowieści –

I powyrzucam brzydkie kozły,

W morza zgorszenia i ścian niemych,

Powiem tobie jak do ciebie szedłem,

Tak po prostu, tak swobodnie, jak wiemy,

Ale bez ściemy powywalam wszelką szpetotę,

A tobie opowiem wszelkie szczegóły,

Jaki miałem w tym świecie niedosyt –

My tylko oboje wiemy,

Bo byli tutaj tacy prości i bez przeinaczeń,

A kraj szarmancki – szlachecki,

I sarmacki od wieków w bohemy,

Wielu w smutku nad krajem objęci,

Wielu za zamkniętymi drzwiami tedy zapłacze,

I będą zgrzytali zębami – bo potrafię ich położyć w piekło,

Nie będziemy się wstydzić więcej,

Bo nas i piekło nie urzekło.

Tak powiem i teraz, że piekło dla prostaków,

Takie są ramy, aby zgrzytali i zgrzytali,

To morze cwaniaków,

Im piekła ramy.

Tak więc kiedy zasiądę w głębokim fotelu

I zapalę kubańskie cygaro,

Nasi aniołowie będą dokładać do ognia,

W nasze szczęście,

I w przeklęte dusze zapłakane –

Niech płaczą!

7 października, 2016