Złote runo

Popatrz na mnie i nie mów, że wierzę,

Że wszystko jest zbyt daleko,

Powiedz, nie wiara! lecz pragnę ciebie!

I wiesz, kto serca twego powieką.

Bo odnalazłem tyle siły i wyjaśnię odnalezione,

Przyjdę więc, aby ciebie zrozumieć,

Podniosę – i ty mi odpowiesz!

Pojedziemy na ostatnie piętro –

W złotym runie,

Tam apartamenty ambasadorskie,

Zamówimy szampany schłodzone,

Będę dodawał truskawkę do wspomnień,

W ścieżki strudzone,

Nie będziemy brali żadnego ubóstwa,

Nie będziemy wierzyli w żadne amen,

Komu więc śmierci dolać do ognia,

Kiedy są święte księgi przez nas pisane.

Wspólne więc będę i nasze konstelacje,

I meduzę jeziora wylejemy do piekła,

Gwiazdom poezji wiersze roześlemy,

Bośmy razem spisali z naszą kolekcją,

Ale najpierw przyjdę, aby ciebie zrozumieć,

Pościelę ścieżkom drogi złote runo,

Przystanę w zatoczce z drogim imieniem,

Zamknę ościeżnice dali innym głucho.

wrzesień, 1993