Oph, wiesz?

- wiesz, mam Ciebie w "ważnych", wyróżnia jeśli wklejasz, czytam ... . Z reguły się nie zawodzę, w tym i w tym wierszu (masło maślane), to, że nie rozumiem do końca nie ma znaczenia. Znajduję perełki, złote i posrebrzane myśli (nie będę cytował, niech inni to zrobią), biegłość wysławiania, ciągłość narracji oddziałującej na wyobraźnię, egzotykę i tylko jedno pytanie:

TYTUŁ

Myślałem, że znam Twój styl na tyle dobrze, że mnie już niczym nie zaskoczysz, a jednak. Wiersz na wyjątkowo wysokim poziomie.

Nie mam żadnych uwag do formy.

Zapytam się tylko najpierw, podróżujesz dużo po Ameryce Południowej? (fizycznie lub też w myślach?)

Przyciąga nas tutaj niestworzona jeszcze historia, w to miejsce, które nie jest do końca zdefiniowane, co podkreśla wszechobecna mgła, dym papierosowy, para. Uczucie zagubienia i braku orientacji w terenie potęgują wzmianki o ucieczce, lustro i zbijanie z tropu, jednocześnie nadając ruchu w wierszu, coś co najłatwiej jest mi określić szamotaniną lub błądzeniem po omacku.

W tej nieokreśloności mowa jest o dwóch osobach, które jakby miały się spotkać w danym miejscu, do których je ciągnie niczym lina, ale nigdy tam nie dotrą. Są jak dwa przeciwne bieguny magnesu, tak blisko, ale wciąż tylko tuż, tuż, ciągle się gdzieś mijają. Jak koty, chodzą własnymi ścieżkami.

Nieśmiałość stoi ludziom na przeszkodzie i często nas ogranicza. Gdyby nie ona, moglibyśmy się uwolnić od tego błądzenia, odnaleźć naszą drogę, gdybyśmy tylko mogli się od niej uwolnić, wszystko byłoby dużo prostsze ... ale czy na pewno? Wydaje mi się, że jest ona potrzebna, w końcu bez niej ten opętany bieg zostałby zakłócony, coś byłoby stracone.

Coś takiego mi wyszło w korespondencji z Twoim wierszem.