Przeczytałam rozdział czwarty. Typowa męska, dobra proza. Dobrze się czyta, miałam tylko w pewnych momentach wątpliwości, ale to moja wina, bo nie czytałam wcześniejszych odcinków
generalnie nie lubię komentować prozy, wolę wiersze
serdeczności

Kazjuno,
Poczytałem na temat broni odtylcowej i masz rację, mauzer taki był. Tyle, że w czasie II Wojny Światowej wszystkie były odtylcowe i nie wiem, czy jest sens zaznaczania tego. Ale to moje zdanie subiektywne.
Pozdrawiam

Tak, jak pisałem, nie znam się na broni i coś pokręciłem. Tylko czytając, jakoś to ukłuło. Ale to może tylko mój odbiór? A powieści mają to do siebie, że w szczegółach tkwi diabeł, więc niech ktoś się jeszcze wypowie, czy warto to zostawić. A może to pierdoła i się czepiam? Na pewno pierdoła...

Pozdrawiam

Bardzo to miłe Aniu, że mnie odwiedziłaś. Rozważę sprawę pośpiechu i braku refleksji. Przypuszczam, że to ważna Twoja refleksja.
Trochę nie rozumiem poniższego cytatu.

Oczywiste jest, że zarówno Amelia jak i Jurek to ludzie z innych światów i ich perspektywy są zupełnie inne. Zastanawia mnie dopowiedzenie . Każda perspektywa jest z jakiegoś dystansu - wybacz, że myśląc o perspektywie traktuję to określenie jako ktoś zjmujący się też rysowaniem.
Postaram się Aniu zmienić, może rozbić na dwa, zacytowane przez Ciebie zdanie.
Dziękuję jeszcze raz Aniu.
Życzę Ci zdrowych Świąt Wielkanocnych w miłej rodzinnej atmosferze.

PS. Nie zignorowałem Twojej uwagi dotyczącej kamuflażu złodzieja na krakowskim dworcu. Pomyślałem sobie, że przedmiot "Maskowanie - Kamuflaż", mógł być istotny w programie nauczania, w szkole złodziejskiej. Zacząłem więc szukać w internecie tego typu zagadnień. Znlazłem tego typu edukację w szkołach wywiadu KGB, GRU. Na przykład żołnierze Specnazu uczeni są jak na aktorskich kursach - udawania starszych osób przez garbienie się i kalek - co ułatwia im opuszczanie zagrożonych miejsc po dokonanych zamachach, nagrywanych przez monitoring np. lub obserwowanych przez snajperów. No i żadnen z tych kagiebeckich pomysłów nie pasuje mi do sceny na dworcu. Wspomniałaś o nie rzucających się w oczy kolorach ubrań, to spróbuję dopisać.

Spokojnie Aniu, rzeczywiście na razie za wiele o profitach z kryminalnej przeszłości Jurka nie ma. Ale masz za sobą dopiero 5-ty rozdział. Jeszcze nie wiesz, co się będzie działo?
Muszę Ci wyznać, że wprawdzie zmyślam młodość Jurka, aczkolwiek spotkałem się z osobnikiem, który zainspirował mnie do budowania tej postaci.
Byłem filmowcem i jako asystent przedwcześnie zmarłego znanego reżysera Wojtka Wiszniewskiego, zetknąłem się z niezwykle elegancko ubranym, przystojnym starszym panem o wodnistych oczach zawodowego mordercy. To był oficer w randze pułkownika MSW - dział wywiadu na kraje natowskie, zajmujący stanowisko na szczeblu ministerskim w PRL. To co tu przeczytałaś, to wymyślone opowiastki o jego młodości. Właśnie jemu, w dalszych rozdziałach przypiszę najdonoślejszą zasługę dla ubeków z wojewódctwa krakowskiego w latach 1946/47. Gdybyś wytężyła umysł powinnaś się domyśleć, co było największą zagwózdką, albo wrzodem na łbach moskiewskich namiestników w tym czasie, w południowo wschodniej Polsce.

Ale się nie wysilaj, treść natępnych rozdziałów przeprowadzi Cię przez tą zgadywankę jak po sznureczku. Ów przystojny starszy pan, szycha wywiadu PRL, którego spotkałem osobiście, najprawopodobniej doprowadził do przedwczesnej śmierci wybitnie utalentowanego reżysera filmowego, któego byłem prawą ręką. (Sam też popełniłem jakieś tam krótkometrażowe filmiki).

To kolejne zdanie o zadowoleniu z płciowego aktu Amelii z Jurkiem, rozbiję na dwa mniejsze.

Serdeczne pozdrówka, Kj

Witam, witam, szanownego Purpura, ciekawego prozaika! Twoje odwiedziny bardzo mnie ucieszyły.

Oczywiście natychmiast skorzystałem z Twoich porad i dokonałem zmian zarówno w tekście, który przeczytałeś oraz naniosłem te same poprawki do materiałów przygotowywanych do wydania powieści.
Co do jednej uwagi mam wątpliwości. Celowo zamiast rewolwer napisałem LEWORWER. Jurek Sprytny - mój bohater - nie od parady ma ksywę Sprytny, czytelnik zobaczy to w dalszych etapach jego ubeckiej kariery.
W górskim szałasie pertraktuje z pochodzącym, z ludu, prymitywnym partyzantem AL. Toczy grę o nie byle jaką stawkę - o życie własne i podległych mu kryminalistów. Po pierwszej wymianie słów, wie kto przed nim siedzi, jednocześnie zdając sobie sprawę, jak wiele od pertraktacji zależy. Więc mimo, że potrafi się posługiwać poprawną polszczyzną, używa chłopskich - gwarowych terminów. (Może powinienem w tekście to wyjaśnić?)

Jeszcze raz dzięki Purpurze za odwiedziny, serdecznie pozdrawiam, Kj

PS Jestem pewien, że słowo "zapierdalać" istniało i to dużo wcześniej.