W biały dzień protestuje czarny tłum. W czarną noc modli się biały lud. Tematem tabu – życie poczęte, ustawa o zakazie aborcji. Jest piątek na tydzień przed Wielkanocą. Ubieram czarno-biały strój, zakładam czarno-białe słuchawki  i udaję się na swoją własną Drogę Krzyżową. Idę biczowany przez myśli z mocą rozważań. W tle przeraźliwy krzyk muzyki woła „Zombie! Zombie! Zombie!”. Przypominam sobie czarno-biały teledysk. Nie, było tam też złoto. Przyodziewam się w nie. I dzieci. Biorę je ze sobą jak krzyż na ramiona. Upadam pod ciężarem ich cierpienia. Tylko świadomość celu pozwala mi się podnieść. Na granicy światła i ciemności dociera do mnie lament kobiet. Płaczą nad dziećmi. Pocieszam je, mówiąc, że zbawię zarówno poczęte, jak i te narodzone. Dochodzę na skraj wyczerpania, do góry przeznaczenia. Czarno-biały tłum jednogłośnie krzyczy: „Ukrzyżuj”. Obnażają mnie ze złota i przybijają srebrnymi gwoździami. Doczepiają tabliczkę z napisem „napiętnowany”. Nie wiedzą, co czynią. Po mojej prawej - kobiety ukrzyżowane przez pro life. Po lewej - politycy. Umieram za nich co dzień, za czerń i za biel, i za dzieci złote. Codziennie też zmartwychwstaję, dziękując mamie za to, że jestem.