Hej, Kazjuno.

Jak zwykle czyta się to bardzo dobrze.
Przyczepię się jednak do szczegółów.

ani pojęcia, czy jej „dziecko” – czyli zbudowana przed samą wojną willa na warszawskich Bielanach

Tu powinieneś dać albo myślnik, albo "czyli".

Zaproszona do kina, zwróciła uwagę na przyspieszony jego oddech

Ja dałbym inną kolejność: ...na jego przyspieszony oddech

Widocznie ogolił brodę

Z tego, co wiem ogolić można SIĘ, a brodę można ZGOLIĆ. Ale z drugiej strony mówi się, że można ogolić głowę. Więc może i dobrze napisałeś.?... ps. Jeszcze pomyślałem, że ogolić można część ciała, a zgolić zarost. I tak mi się wydaje, że w tym wypadku chodziło o zarost - tak przynajmniej wynika z kontekstu.

trzęsącą się ręką sięgnął po karafkę z wodą, napełnił połowę szklanki i… zakrztusił się łapczywie przełykaną wodą.

Użyte 2x "wodą". Ja bym dał po wielokropku: łapczywie przełykając, zakrztusił się. Ale to drobiazg i moja opinia.

- Proszę wybaczyć – prawie jęknął – czuję się nie komfortowo

Niekomfortowo - piszemy razem.

Zatrzymała wzrok na kilkaset lat liczącym arrasie ponadgryzanym przez mole lub myszy

Ja użyłbym słów w innej kolejności: zatrzymała wzrok na liczącym kilkaset lat... To też drobiazg.

Sprytnemu najbardziej zagrażał Ognień. Lęki przed wydanym na siebie przez Ognia wyroku nie ustąpiły po opanowaniu przez sowietów Polski.

"OgNień" czy "Ogień"?

O kryminaliście Walentino i możliwości nawiązania interesującego ubeków kontaktu. Jurek przypomniał sobie przechodząc koło dancingowego lokalu U Hawełka na Krakowskim Rynku.

Tu chyba zamiast kropki powinien być przecinek?

Pewnie żeni się jakiś wsiok, pewnie ubek”

2x "pewnie". A może zacząć od "zapewne"? Albo coś?

Doliniarze, cieszący się jak oskubią z drobniaków klozetową babcię, nie chcieli mi w to wierzyć”

To zdanie mi nie brzmi. Niby jest ok, ale... A może: Doliniarze, cieszący się z oskubania...? Ale to tylko jeden z pomysłów. Ten "błąd" to moje zdecydowanie subiektywne zdanie.

A tak? Chce się czytać.

Pozdrawiam

No i ja już po

Mi osobiście, ta część najbardziej się spodobała. Nareszcie jest jakiś równowaga pomiędzy akcją i nowymi zdarzenia, a częścią opisową, która umacnia nas w powojennej polsce. Pozwala ją poczuć, pozwala wczuć się w tamte wydarzenia.

Dodatkowo poczułem to już wcześniej, ale to Twój komentarz odnośnie mojego tekstu uświadomił mi jedną rzecz. Jest to bardzo "filmowe" - obserwujemy wszystko okiem reżysera , inscenizacja poszczególnych scen jest również taka ... filmowa.

No i być może stąd biorą się te "cięcia" i kolejne wątki wyskakują z kapelusza.
Wydaje mi się, że należałoby popracować nad płynniejszym przejściem pomiędzy elelemntami.
Ale może się czepiam i szukam na siłę... Jeszcze poczytam i zobaczę, jakie odczucia się pojawią.
Zresztą... ta część najbardziej mi odpowiadała i akurat tutaj naprawdę mało mi przeszkadzały te Twoje przeskoki

Z zaobserwowanych:

- cała ta opowieść Amelii, mimo że interesująca, to jednak miała momenty, że tłumaczyłeś czytelnikowi oczywistości. Rozumiem, że to jej myśli, rozumiem, żę musisz jakoś dać czytelnikowi do zrozumienia, że ona musi zamążpójść, ale zrobiłeś to zbyt nachalnie. Szczerze powiedziawszy ja zrozumiałem to już zaraz po zmartwieniach z "dzieckiem". A ty dodatkowo dajesz takie oczywiste myśli.

- kolejny przykład. Więcej subtelności i założenia, że czytelnik rozumie, co mu chcesz powiedzieć Tak, wiem, to nie jest takie oczywste, bo przecież autor ma to w głowie, autor wie, a czy czytelnik już też wie? Musisz nauczyć się to wyczuwać, ale z mojego doświadczenia wynika, że zazwyczaj wie

- to zdanie mnie cofnęło kilkukrotnie. Jakoś chyab je zamąciłeś, alebo ja jeszcze kubeczek kawy muszę przygotować

Generalnie bardzo fajnie. Do tego uczyniłeś z głównego bohatera komunistyczną szuję! Nietypowe, ale i ciekawe! Nawet bardzo!

Ponownie dobrze się czytało!

Pozdrwaiam,
Pur

Wydaje mi się, że forma którą sobie wybrałeś jest bardzo dobra Oczywiście, mnie jest do niej blisko, bo uważam, że wszystko ewoluuje, i literatura także! "Nowocześnieje" - treści mogą być przekazywane "obrazowo", zdawkowo, w punkt - no niemalże "informatycznie", w zsyntezowanej formie. Takie mamy czasy, takie obyczaje I "komiksowa" forma pisania, moim skromnym zdaniem, ma jak najbardziej prawo bytu - wydaje mi się ( fakt, mnie się wiele rzeczy wydaje, a przecież to nie oznacza, że wydaje się prawda ), że jest to znak naszych "błyskawicznych" i "zawsze-dostępnych" czasów.
( niektóre słowa, które padły powyżej są straszne - wiem ale jakoś tak... pasują )

Oczywiście to w żadnym razie nie "przeszkadza" w pisaniu w inny sposób. Jest taka rzesza odbiorców, że każdy może sobie znaleźć coś dla siebie: i autor, i czytelnik...

Tu bardziej chodzi o to, co należy dać czytelnikowi na stół bezwzględnie, a co można przemilczeć, bo "przecież-wiadomo-o-co-chodzi-jakby Rozumiesz? Jako autorzy staramy się pisać tak, aby zostać zrozumiali! Czasami pisząc niepotrzebnie dużo.

Nie posuwałbym się tutaj do "zakutych łbów" - to lekka przesad Po prostu trzeba znaleźć tę granicę, gdzie powiedzieć trzeba, a gdzie można przemilczeć zdanie i nie klepać oczywistości.

I to nie jest kwestia przekazania widzy historycznej - to jest "błąd" autora, bo wyjaśnia - wyjaśnione.

Tak, to nie zawsze jest łatwe.

I to są rzeczy, które widzi tylko czytelnik - autor nie ma na to szans, dlatego właśnie zwracam Ci na to uwagę. Sam chciałbym zostać poinformowanym o czymś takim, bo ja przecież też tego nie wiem... aż mi ktoś to powie

Możliwe jest, że za bardzo czasami zwracam uwagę na takie szczegóły, czytam za uważnie, książki by tak nie czytał. No ale...

Tymczasem pozdrawiam,
Pur

Cieszę się, że doszedłeś to takiego wniosku, bo chciałem już wtrącić swoje trzy słowa.
Posłużę się bardziej obrazowym przykładem, jakim jest film. Na przykład "Botoks", czy Pitbulle, tak ostatnio popularne filmy Patryka Vegi. Czy chodzą na nie sami kretyni? Dużo ich więc było, bo oglądalność miały na poziomie 1 mln widzów. Ludzie z różnych pobudek sięgają po takie kino. Żeby się odmóżdżyć, wyjść z domu, być wśród ludzi, zobaczyć aktora lub aktorkę, którą się lubi, skonfrontować skrajne opinie z neta z własną. Myślę, że niewielki odsetek widzów wierzy, że w życiu naprawdę tak jest. Widz jest inteligentny, a pobudki jego działania często nie są bezpośrednio powiązane z treścią.
To samo tyczy się czytelnika. Często sięga po literaturę łatwą i przyjemną, czy też komiks, nie po to, żeby się z niej uczyć, czy przeżywać głębokie wzruszenie, robi to z dziesiątków innych powodów.
Trzeba być szczerym względem czytelnika, szczerym i uczciwym, a on Ci uwierzy, ba kupi historie czy bajki, które będziesz mu sprzedawał, jeśli będzie czuł, że sam w nie wierzysz.
Co innego zaś, jak gada Purpur, mówić do niego tak, żeby Cię zrozumiał.