Gdy zapada zmrok, strach jak obrzydliwy pająk oplata mnie lepką, czarną siecią, w której gasną srebrne promienie nadziei. Pokój staje się nagle labiryntem dróg tajemnych. Dróg, których nie zna ludzkie serce.

Gdy zapada zmrok, dopada mnie mój stary wróg - lęk. Boję wpaść w czarne objęcia strachu, które są podobne skrzydła upadłego anioła. W moim pokoju krzyżują się drogi tajemne. Na każdej z nich stoi milcząca postać w kapturze. Słyszę ich szepty jak uderzenia groźnego wiatru.

Lękam się nocy, jak i nienazwanej grozy. Chcę uciec przed czarnymi szponami strachu.

Potwory z głębi nocnych koszmarów przegniłymi pazurami rozdzierają moją skórę niczym zatrutymi strzałami. Czuję ból w kościach, sercu, a także duszy. Podłoga mieni się szkarłatem.

Lękam się mroku i szeptanych w ciemności tajemnic. Chcę uciec przed cieniami bez twarzy - współlokatorami mojego pokoju.

Oto sam zakładam kaptur i wychodzę pod osłoną w mroku. Czaję się w ciemnym rogu pokoju. Czekam.

Boję się dnia i światła, które przepalają mój kaptur. Chowam się pod łóżko lub do szafy. Lękam się zdjąć maskę i pokazać zranioną duszę.