Zaułek

Nie wskażę drogi do tego miejsca, tylko przypadek zaniósł mnie tam: wśród wież i pół-wież z żelaza, stali, betonu, pychy, władzy i szkła, zbytku, nierządu, modlitw, osądów, mgnień i zamyśleń, ulic i bram, skręcam w zaułek mroczny, przepastny, obdarty z marzeń, w bramę jak Styks, w niej czeka Charon, kot, mój przewodnik, z nim nie porzucę wszelkiej nadziei, zaduch wibruje, powietrze tańczy, niebo w rozbitym lustrze uryny, to pełnia lata, nagle ją widzę, skrzy się jak miraż, migocze zwiewnie ubrana w bezwstyd, nawet w upale tym zbyt dosłowny, nie, nic do tego nie mam naprzeciw, odzieram wzrokiem resztki metafor, kim jesteś – pytam, jestem wyrocznią, wydyma wargi – hipnotyzerki i z papierosa otrząsa popiół, stoi spowita w obłoku dymu, którego haustem chcę stłumić przestrach, wszelkie poznanie ma swoją cenę, lęk mój wibruje mroczny, przepastny, nie możesz w przyszłość patrzeć bezkarnie – mówię, nadzieja, że ją zagmatwasz, że ją poplączesz mi beznadziejnie w parabolicznym nie-do-opisie, lecz jeden uśmiech i oto jestem jak ten papieros, tak spopielony, że nawet przyszłość mnie nie przeraża, już nie pamiętam, już zapomniałem, jakby ta przyszłość była historią, Charon – przewodnik ociera ogon swój starożytny o nasze nogi, najpierw o moje, potem dziewczyny, może na odwrót – to nieistotne, przyszłość wybija w środku podwórka jak ów ożywczy źródłosłów wiersza, co kot połączył niech nie rozdziela człowiek – tak myślę, co kot połączył niech nie rozdziela człowiek – tak czytam, tak odczytuję z ruchu jej warg – hipnotyzerek, w zapalczywości swej nie dostrzegam gdy bosą stopą rozciera popiół, spadły na asfalt jak zeschły liść, nie chcę zrozumieć, nie chcę się zgodzić z oczywistością tej przepowiedni, pędzę po kwiaty z bramy na oścież, gdzie beton, pycha, chciwość i stal, powietrze drży, to pełnia lata, odbity w taflach sklepowych witryn, wśród wież i pół-wież, pomników, skwerów, nie słyszę modlitw, nie widzę mgnień, gubię się, gubię wśród ulic, bram, nie znajdę drogi do tego miejsca, tylko przypadek zaniósł mnie tam.